تاریخ : 1397,سه شنبه 09 مرداد13:16
کد خبر : 60356 - سرویس خبری : زنگ خاطره

مسافرکشی یک فرمانده مستشاری


مسافرکشی یک فرمانده مستشاری

«شعبان نصیری» در آخرین روز از ماه شعبان سال 95 در موصل عراق به شهادت رسید. وی در دوران هشت سال دفاع مقدس از بنیان‌گذاران لشکر «بدر»، فرمانده گردان حضرت علی اکبر (ع) و گردان امام سجاد (ع) از لشکر 10 سیدالشهدا (ع) بود و پس از هشت سال حماسه و سال ها فعالیت در عرصه های مختلف فرهنگی و اجتماعی با حمله تکفیری ها برای دفاع از حرم های مطهر عازم عراق شد. در ایام سالگرد شهادت این سردار شهید بخشی از خاطرات وی را از زبان خانواده و دوستانش می‌خوانید.

زمانی که روح بر جسم غلبه می کند

در عملیات فلوجه دشمن غافلگیرمان کرد و مدام به سمتمان شلیک می کرد. ما هم پشت یک تل کوچک پناه گرفته بودیم. یک دفعه دیدم از پشت یک دلاور بی اعتنا به شلیک های دشمن به ما نزدیک می شود! حاج شعبان آمد بالای سر ما و به حالت ایستاده با دوربینش منطقه را رصد کرد.

او که متوجه ترس من شده بود، گفت: «آقا سید به آیه و ما رمیت اذ رمیت ولکن الله رمی اعتقاد داری؟» گفتم: «حاجی تا حالا نشده گلوله ای بزنم و این آیه را نخوانم». گفت: «حالا معکوسش کن پسرم» گفتم: «یعنی چه حاجی؟» گفت: «یعنی اون گلوله ای که دشمن داره سمتت می زنه، اگه خدا بخواد می خوره، اگه نخواد نمی خوره.»

حرفش خیلی رویم تاثیر گذاشت. وقتی بلند شدم ایستادم، گفت: «اینجاست که روح بر جسم غلبه می کنه، ولی اگر جسم بر روح غلبه کنه، باختی.»

مستشاری که مسافرکشی می کرد

انگار نه انگار که مستشار نظامی بوده و برای خودش کسی بود. وقتی با ماشین از کنار نیروها رد می شدیم آن ها را سوار می کرد و می رساند به مقصد. بعضی وقت ها آنقدر توقف می کرد و نیروها را پیاده و سوار می کرد که کلافه می شدم و می گفتم: «حاج نصیر! شما مثلا سردار ایرانی هستی، نباید مسافر بزنی» می گفت: «من در بند این حرفا نیستم. این فکرا اجازه رشد کردن به آدم نمیده.» به معنای واقعی کلمه متواضع بود.

نماز مردمی

وقت هایی که نماز فرادا می خواند با طول و تفسیر، تعقیبات، دعا و نیایش همراه بود ولی زمانی که عده ای به او اقتدا می کردند با کمترین مستحبات نماز جماعت را اقامه می کرد و بعد از نماز هم زیاد نمی نشست.

همین کارش باعث می شد عده ای (به خصوص جوان ترها) نمازشان را به جماعت بخوانند، چون می گفتند: «نمازهای حاج شعبان خوبه، کشش نمیده.»

مهمترین دغده اش مردم بود

برای نیروهایش مثل یک معلم بود، شاید هم مثل یک پدر. آدم ها یکی از مهمترین دغدغه هایش بود. نصیحتشان می کرد، ولی با صبوری. انتظار نداشت یکباره حرفش را تمام و کمال گوش کنند.

همیشه می گفت: «شما عراقی ها یک اشکال بزرگ دارید، خیلی سیگار می کشید.» آخر خودش با سیگار دشمن بود. واقعا از بوی سیگار و هم‌نشینی با آدم های سیگاری اذیت می شد. برای همین با وجود علاقه ی زیادی که به هم داشتیم، اتاقمان از هم جدا بود.

یکبار آمد و گفت: «بریم منطقه» گفتم: «من نمیام» پرسید: «چرا؟» گفتم: «آخه من سیگار می کشم» گفت: «خب بشین عقب. شیشه رو هم یه ذره بکش پایین.» گفتم: «نه. من با اون یکی ماشین میام» گفت: «نه. با ما بیا، ولی خیلی سیگار نکش. دو سه تا بکش. مثلا تا سامرا یکی بکش» حاضر بود با بوی سیگار من اذیت بشود ولی من به این بهانه کمتر سیگار بکشم.

کیک باباجون

مدتی بود که به بچه ها قول داده بودم هر وقت باباجون بیاید برایشان کیک دست کنم. بلاخره آمد. بچه ها هم پایشان را در یک کفش کردند که باید به قولت عمل کنی. آن قدر مشغول صحبت شدیم که متوجه نشدم چطور شد که کیک کاملا سوخت.

دود و بوی سوختگی تمام خانه را پر کرده بود. همه ما به فکر این بودیم که چطور بو را از بین ببریم که دیدم ایشان فورا از خانه بیرون رفت. فکر کردم از بوی سوختگی فرار کرد. کیک سوخته را به بالکن بردیم و در و پنجره را باز کردیم، ولی سوال های بچه ها شروع شد که: پس کیک کی آماده می شه؟ ما کیک می خوایم.

داشتم فکر می کردم جوابشان را چه بدهم که آمد و به سرعت رفت داخل آشپزخانه و کیکی را که خریده بود یواشکی در ظرفی قرار داد و بچه ها را صدا زد و گفت: «بچه! بدویید بیایید! کیک آماده شد.» بچه ها خوردند و گفتند: «چه خوشمزه شده. مامان همیشه از این کیکا درست کن.» نگاهی به من انداخت و با خنده گفت: «عروسمون کدبانوئه»


منبع : دفاع پرس