محمد - سلام به شما شریف ترین مردان و زنان روی زمین
شمایی که هنوز دارید می جنگید

 خواندن متن های شما من رو به یاد پدرم و روزهای زندگی اون انداخت. پدرم سال 87 فوت کرد من تنها پسر اونم و دوتا خواهر مجرد برام باقی گذاشت. اون هم جانباز اعصاب و روان بود. روزی 20 تا قرص می خورد ولی حتی تا زنده بود جانبازیش تایید نشد. فکر کنم خودش نخواست چون یک روحیه خاصی داشت وقتی پسر دایی ها و پسر عمه های شهید و قطع نخاعش رو میدید ....

تمام چیزهایی که گفتید رو منم داشتم به علاوه تیر اندازی های هواییش و یک بار که حتی تو خونه به کتابخونه مون تیر اندازی کرد! یک بار خواهرمو نشونه گرفت و بعد گریه ش گرفت، پهن شد رو زمین...

خدا پدر دکترش رو بیامرزه که تفنگ رو ازش با یه ترفندی خرید...
پدرم آخر عمرش 6ماه کاملا تو توهم بود و با قرص و بستری شدن خوب نشد.
سی تی آخرش از مغزش نشون داد مغزش 70 درصد کوچیک شده...

 ما یک عمر بی پناه تو بیمارستان ها زجر کشیدیم و چون جانبازی نداشت حمایتی نشدیم هرچند بقیه هم چندان حمایت نشدند. یادمه ماه های آخر تو شاهچراغ خانوادگی از خدا آرزوی رفتنش رو کردیم... حال ما رو فقط خودمون می فهمیم و من از خوندن مطالب بالا کلی آرامش گرفتم چون نمی دونستم بقیه هم مثل ما هستند...

 تا آخرین لحظه دورش بودیم ولی همیشه عذاب داریم که کاری واسش نکردیم... راستش یه پسر 20 ساله دانشجو چی کار میتونه بکنه؟ ... تنهای تنها از این بیمارستان به اون بیمارستان و آخرش هم آمبولی مغزی باعث فوتش شد. گفتنی زیاد دارم ولی می خوام بگم همه جانبازها درصد میگیرن اما جانباز اعصاب و روان باید به تعداد بچه هاش درصد بگیره.

منی که خواهر کوچیکم 4 ساله بیماری اعصاب گرفته و  4 بار یک ماه یک ماه بستری شده و هر دکتری یک نظری میده چون شباهتی به بقیه مریض ها نداره!

دختر کوچولو جانبازی که فوت کرده و جانبازی نداره و برادری که داره آب میشه واسه خواهر 30 سالش...
چی میشه این دختر؟
کیه که ازدواج کنه باش؟
کدوم مرد هست که مثل مادرهای ما پاش بمونه؟
من تنها کسشم و یه مادر پیر...
حالا میخوام برم بنیاد دنبال پرونده جانبازی پدرم فقط واسه این دختر که اگه یه روزی من نبودم آواره نباشه. اگه کسی میتونه کمکم کنه و راه حلی بمون بده...