جانباز 50 درصد - ما گنهکار نیستیم، زحمت کشیدیم و چون وطن ما بود نمی خواستیم مثل کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس، برده آمریکا باشیم. بنابراین برای دفاع از قرآن، شرف و ناموس خودمان و به فرمود امام عظیم الشان به جنگ متجاوزگران تا به دندان مسلح رفتبم و با دست خالی جنگیدیم و پیروز شدیم.

27 روز در سردخانه بودم

 جانباز 50 درصد هستم و بر اساس آنچه در صورت سانحه من موجود هست، 27 روز در سردخانه بودم. در عملیات والفجر هشت به عنوان راننده لودر شرکت داشتم و دچار مجروحیت سختی شدم. آنچه هم سنگرانم نقل کردند (حتی فرمانده من حاج اصغر کریمی سردار هستند) گفتند تو بالای لودر مجروح شدی و با چه سختی و درمیان آتش دشمن درحالی که لودر داشت می سوخت، وسط خط مقدم با مشقت فروان تو را آوردند و متوجه شدند هیچ علائم حیاتی نداری! و لذا بر اساس وظیفه به تعاون اعلام کردند تو شهید شدی. مرا به بیمارستان (حنین یک) که بیمارستان صحرایی بود انتقال دادند. چون آنقدر مجروحان زیاد بودند به فکر شهدا نبودند و دیگر نیامدند ببینند آیا من زنده هستم یا شهید شده ام.

شهید زنده است، دکتر را خبرکنید!

 چند ساعتی مرا آنجا نگه داشتند تا اینکه غروب همان روز با آمبولاس به معراج شهدا انتقالم داده بودند. وقتی اجساد مطهر شهدا را یکی پس از دیگری با آمبولانس به تهران و شهرستان ها منتقل می کنند، بالای سرمن که حاضر می شوند می بینند بدن من گرم است و هنوز زنده هستم. قربان خدا بروم، وقتی بعداز 27 روز جاجی (مسئول معراج شهدا) آمد بالای سرم همین که دستش خورد به دست من  و من دستش را فشار دادم، یک دفعه حاجی داد زد این شهید زنده است، دکتر را خبرکنید!

 دکتر آمد بالای سرم و نبضم را گرفت، برای اطمینان بیشتر گوشی معاینه را گذاشت روی قفسه سینه من. دید قلبم کار می کند. سریع مرا به بیمارستان شهید بقایی اهواز بردند و در اتاق عمل کلیه چپم را برداشتند.

فقط می خواهم به مسوولین بنیادشهید بگویم اجرا ما را ضایع نکنید. اگر حق من هست چرا حقم را نمی دهید؟ مگر مجلس تصویب نکرده، مگرشورای نگهبان تائید نکرده، مگر رئیس جمهور قانون را ابلاغ نکرده، پس چرا با ما اینگونه برخورد می کنید و درصدی که حق ما است را نمی دهید؟

امیدوارم سر عقل بیایید

 من دیدم و شنیدم که به ما خیانت کار می گویند برخی از همین مسوولین دزد که پشت میز بنیادشهید نشسته اند و به ریش ما می خندند باید جوابگو باشند. به خدا آن موقع هیچ وقت از ما سوال نمی کردند بعد از مجروحیت مدارک بیمارستان و تیر و ترکش را داشته باشیم. آن موقع نمی گفتند به مجروحان درصد می دهند. رزمندگان هر وقت که مجروح می شدند به بیمارستان می رفتند و وقتی  سلامتی خود را بدست می آوردند نه تنها منزل نمی رفتند که دوباره به منطقه جنگی برمی گشتند.

 اما امروز افسوس می خورم که چرا با اینکه می توانستم درس بخوانم، مثل بعضی ها درس نخواندم که الان اینقدر حرف بشنوم؟