به گزارش  دفاع پرس، آن زمان «فاطمیون» لشکر پر آوازه ای نبود، تنها یک تیپ بود از عده ای نیروی افغانستانی که داوطلبانه برای دفاع از حرم خودشان را به سوریه رسانده بودند، یک سال بعد که تعداد نیروهای فاطمیون بیشتر شد و به تبع آن شهدای بیشتری هم تقدیم اسلام کردند فعالیت گروه های مربوط به شهدا به خصوص شهدای مهاجر هم قوت گرفت، فرهنگ جدیدی از شهید و شهادت در منطقه به نام «مدافعان حرم» شکل گرفته بود که برای اهالی فرهنگ ایثارگری جای کار بسیاری داشت. «کفیل زینب» یکی از این گروه ها است که از سال 93 کار خودش را در فضای فاطمیون آغاز کرد و تا به امروز در این حوزه به فعالیت های فرهنگی و خدماتی مشغول است.

هادی حسینی جزو پنج عضو اصلی این گروه است که پایه کار گروهشان را بر بهتر شدن اوضاع معیشتی خانواده های شهدا و رزمندگان فاطمیون بنا کردند. وی درباره اعضا و هدف از تشکیل گروه می گوید: «بعد از تشکیل گروه کم کم به نفرات افزوده شد و با بهتر شدن وضعیت معیشتی خانواده های شهدای مهاجر هدفگذاری ما هم به سمت کار فرهنگی رفت تا مشکلاتی را که در خانواده شهدای دفاع مقدس داشتیم در خانواده شهدای مهاجر رفع کنیم. برای همین 2 دوره کارگاه مشاوره برای بالا رفتن سطح آگاهی همسران و فرزندان شهدا برگزار شد که بازخوردهای خوبی داشت و خانواده های شهدا راضی بودند.»

فضای کار در میان شهدای مهاجر متفاوت با کار برای خانواده شهدای ایرانی است، این هم برمی گردد به تفاوت فرهنگ و سبک زندگی، همین تفاوت باعث می شود که گروه های فعال در این حوزه به دنبال شناسایی تفاوت ها باشند تا فعالیت های اثرگذارتری داشته باشند. حسینی معتقد است پی نبردن به این تفاوت ها و نیازهای اصلی می تواند زمینه ساز مشکلات زیادی برای جامعه مهاجر باشد. «شهید همدانی می گفت وقتی به خانواده فاطمیون ورود پیدا کردم فهمیدم آن ها 180 درجه با ما تفاوت دارند. این تفاوت نه از لحاظ دینی بلکه از لحاظ فرهنگی است. امروز ما در شرایط ویژه تری هستیم و باید کارها با دقت بیشتری انجام شود. امروز بعد گذشت تنها سه چهار سال از شکل گیری فاطمیون شبهات زیادی در جامعه ما مطرح می شود و این شبهات چند سال دیگر بیشتر خواهد شد که ممکن است برای فرزندان و خانواده های شهدا اثرات بدی بگذارد. بچه های شهدا باید بدانند پدرانشان برای چه هدفی رفتند.»

وی مانع اصلی در کار را اقناع مسوولین برای اولویت دادن یا ندادن به رفع برخی نیازها می داند و به مثالی در این زمینه اشاره کرده و می گوید: «عوض کردن سبک زندگی خانواده های شهدا زمانی که به سمت تجمل گرایی برود کار درستی نیست، کمک از طرف مسئولان باید باشد اما کمک های بی رویه ممکن است آسیب هایی را به همراه داشته باشد.»

گروه های فرهنگی در حقیقت بازوهای کمک کننده برای پیشبرد اهدافی هستند که گاها سازمان ها و نهادهای دولتی نمی توانند به آن ورود کنند. عضو گروه کفیل زینب در رابطه با اهمیت گروه های فرهنگی خودجوش می گوید: «درست است که مسوولین پتناسیل های زیادی دارند اما بعضی مواقع وجود موانع کاری اجازه برخی فعالیت ها را به آن ها نمی دهد. مسوولی هست که قانونا اجازه ندارد و وظیفه کاری اش نیست که کمک کند در این حالت می تواند از ان جی او ها کمک بگیرد.»

کار جدی ای چه در سینما چه در بخش های دیگر فرهنگ انجام نشد

حسینی کار به وضعیت کار فرهنگی در حوزه مدافعان حرم و در مجموع فرهنگ ایثار و شهادت اشاره ای دارد و می گوید: «در برخی موارد کارهای خوبی صورت گرفته است ولی پیش بینی می شود که کارها افول کند. جنگ تقریبا پایان یافته است و راویانی که مانده اند خیلی صحبت نمی کنند، بحث مدافعان حرم در سال های 94 و 95 خیلی داغ شد اما در سال 97 می بینیم که رو به افول رفت. بعد از شهید حججی هم دیدیم که کار جدی ای چه در سینما چه در بخش های دیگر فرهنگ انجام نشد. نیاز است که فیلم ها و کلیپ های قوی ساخته شود، برای کودک مجموعه های داستانی که متناسب با حال و هوای کودکان باشد تولید شود. واکاوی درست، مسئله مهم دیگری است که باید ارگان ها، نهادها و سازمان ها به سمت آن بروند. هنوز ارگانی وجود ندارد که وظیفه اش تمام و کمال تولید این آثار باشد. اگر ارگانی هم اثری تولید کرده موردی و به خواست خانواده شهدا بوده است. نویسنده های برتر هنوز در موضوع مدافعان حرم ورود نکرده اند. از آن طرف فضای مجازی را داریم که می توانیم استفاده بهتری از آن بکنیم.

منسجم نبودن گروه های فرهنگی و قرار نگرفتن آن ها در کنار هم نیز موضوعی است که حسینی به آن اشاره دارد. «گروه های فرهنگی می توانند باهم لینک های بشوند و تولید محتوا کنند. کسی که بتواند این گروه ها را منسجم کند و برای مثال سوژه تولید اثر بدهد می تواند موفق عمل کند. یکسری مجموعه ها به این کار ورود کردند اما شناخت خوبی از فضا نداشتند و نتوانستند کار خوب و قوی ارائه کنند.»

مهمترین نکته در باب گروه های فرهنگی این است که آیا به واقع حضور و دخالت نهادهای دولتی برای تقویت گروه های مردمی لازم است یا خیر. حسینی در اینباره معتقد است: «حمایت نهادهای دولتی از 2 نظر مفید است. اول اینکه نهادهای دولتی شناخت دقیقتری نسبت به موضوعات دارند، مثلا در حوزه افغانستان و کار برای مهاجرین من شاید شناخت کاملی نداشته باشم و کاری که انجام دهم اثرگذار نباشد یا برعکس کاری ضد فرهنگی صورت بگیرد. نهادی که چند سال کار کرده می تواند این شناخت دقیق و کامل را بدهد. مسئله بعدی این است که ارگان های دولتی فضاهایی را در اختیار دارند که می تواند به گروه های مردمی کمک کند. مثلا برای ساخت یک مستند تاریخی دوربین و وسایل مورد نیاز را داشته باشند. اگر نهادهای دولتی نباشند کار سخت می شود.