ناشناس- در کشورهای جهان سوم که در معرض استثمار منابع و فرهنگ هستند طبیعی است سرشان توی کارشان باشد. ملت ها فقط دنبال خورد خوراک تفریح استفاده از واردات و رفاهیات هستند اما در کشورهای به اصطلاح در حال پیشرفت، ملت ها تلاش می کنند استقلال خود را بازیابند و مدیرانی به کار می گیرند که توانایی انجام امور را ندارند و یا به نوعی وابستگی فکری به جایی دارند برای اثبات خود نیاز به دشمن فرضی دارند تا حکومت کنند و گاهی هم مثل مالزی اتفاق می افتد که کولاک می کنند.
در کشورهای آزادی خواه ومدعی از هر لحاظ هرچند رهبرانی قوی داشته باشند به علت خصلت آزادی خواهی و روشنگری و انتقال تجربیات خود به دیگر کشورها زیر ذره بین مستکبران عالم هستند، چه مرگ بر آنها گفته شود و چه دست دوستی دراز شود، کوبیده و تحریم و... می شوند!
چرا؟ چون قرار نیست ملت ها در سرنوشت خود حاکم شوند! لذا برای ایجاد شور انقلابی و ایجاد نفرت از استکبار جهانی این شعایر لازم که ضروری هم هست، هدف آسیب شناسی و آگاهی دهی به افراد هست که بدانند ایدئولوژی و تفکر آنها مورد غضب دشمن هست نه چیز دیگر مثال ان برجام ودوستی ظریف با کری و لبخند و قدم زدن، هدیه به نوه دادند، آیا نتیجه ای داد؟!
پس آنها بنیادی با این تفکرات اختلاف دارند. فرقی نمی کند مرگ بگوىید یا دست بزنید. دشمن، دشمن ذهن افکار ماست. پس بهتره محکم بگوییم مرگ بر امریکا.