رزمنده ی دیروز، راننده ی امروز -  سلام؛ از رزمنده هایی صحبت کنید که آه در بساط ندارند ... سال های خوش دوران نوجوانی را در خاک و خون و فقط به عشق رهبر عزیزشان و میهن گذراندند... اسباب بازیشان تفنگ بود و نگاه به جنگ و آتش ... اما اکنون سنشان از دهه چهل گذشته و بچه هایی که بزرگ شده اند ... بچه هایی که نوزادی را بدون پدر گذراندند و پدر در جبهه مشغول دفاع بود از ناموس و وطن.

اما حالا این پدر مو سفید کرده اما دستش خالی است و شرمنده جلوی اهل و عیال و دوست وآشنا. چون خانه اش خالی است از آنچه غیر رزمنده ها دارند. چون خانه اش ال ای دی ندارد برای چشم خواستگارهای دختر دم بختش ... چون پول ندارد برای داماد کردن پسر سی ساله اش ...

او این بار دوباره وارد میدان نبرد می شود؛ اما این بار تفنگش فرمان ماشین است و دشمنش مسئولینی که سی سال حتی به فکرش نبودند ... جانباز نبود ... شهید هم نبود، اما او فقط و فقط یک رزمنده بود. کاش کاش ...!