درد زایمان بر من مستولی شده بود و باید راهی بیمارستان می شدم حالت بسیار بدی داشتم اکنون باید ناصر کنارم می بود که نبود، با خود می گفتم آخر خدای من به چه کسی بگویم و می دانستم که الان این مسأله را باید به برادرهای ناصر بگویم. برادر خودم هم شب پیشم ماند اما همه چیز سخت بود و سخت.

من عاشق ناصر بودم، دلم می خواست حال که فرزندمان به دنیا می آید او کنارم باشد اما نبود. سمانه[13] به دنیا آمد و من هیچ تمایلی به دیدن هیچ کس نداشتم، دوست داشتم اولین نفری که به من تبریک می گوید و بر بالینم می آید ناصر باشد اما باز هم نبود. آنقدر این حالت ها آزارم داد که چند شب بعد ناصر به خوابم آمد هر چند که گمان می کردم خواب نیستم و همه اتفاق ها در بیداری رخ می دهد. در باز شد و ناصر داخل شد ابتدا سمیه را بوسید و بعد من فرزند جدیدمان را به او نشان دادم و گفتم می دانی این کیست که در جوابم گفت بله این سمانه خانم است و می دانم که آینده خوبی دارد.

ناصر لبخندی زد و گفت: نگران هیچ چیز نباش، من همه جا هستم،‌ نگران سمانه هم نباش. دلم که همیشه از حضورش گرم بود، گرمتر شد و او را به خدا قسم دادم که بماند اما گفت: فقط اجازه داده اند که به دیدار بیایم و بروم و بعد با احترام بسیار و عقب عقب از در خارج شد و رفت[14]