مرتضی قنبری وفا- مدتی پیش برای انجام چکاب دوره ای به بیمارستان خاتم الانبیا(ص) مراجعه کردم.

 پزشک محترم معالجم دستور بستری را صادر کرد و هنگامی که به پذیرش مراجعه کردیم به ما اعلام کردند که تخت خالی موجود نیست و هنگامی که به اطرافم توجه کردم متوجه شدم که بنده تنها نیستم و افرد زیادی از جمله جانبازان و خانواده محترم شهدا نیز مشکل مرا دارند.

به شماره یکی از آشنایان زنگ زدم و از او راهنمایی خواستم، او از من خواست همانجا بمانم تا او سر برسد. بعد از ساعتی آشنای ما سر رسید و مدارک ما را گرفت و رفت پذیرش، شاید باورتان نشود ولی در عرض نیم ساعت بنده را بستری کردند. حدود یک هفته بستری بودم و از حق نگذریم چه از خدمات کمی و کیفی بیمارستان سنگ تمام گذاشت، اشتباه نکنید، نه برای من نوعی، بلکه برای تمام بیماران.

 حالا حرف من این است بیمارستانی با این درجات کیفیت و خدمات رسانی که همه بیماران انتخاب اولشان بیمارستان خاتم است، چرا در واحد پذیرش سلیقه ای عمل می کنند؟ دو شب آخری که بستری بودم در اتاق دو تخته ما یک تخت تا صبح خالی بود و فردایش یک پدر و مادر شهید بزرگوار را آوردند و پدر شهید بیمارو بستری شد و مادر شهید همراه بیمار بود.

  آن دو عزیز می فرمودند که از شب گذشته در محوطه بیمارستان به صبح رساندند که برای آن عزیزان با توجه به کهولت سن و بیماری پدر شهید در سرمای زمستان بسیار مشقت بار بود با ذکر این مسئله که آنان از کاشان به تهران آمده بودند و شب تا صبح را با آن شرایط به سربرده  بودند جای تاسف و تالم فراوان داشت.

 هنگامی که به آنان گفتم این تخت از شب گذشته خالی بوده است، حیرت کردند و برای آنان باور پذیر نبود و وقتی به پرسنل بخش اعتراض کردند که چطور با وجود تخت خالی آنان پذیرش و بستری نشدند، پرسنل آنجا گفتند ما کاره ای نیستیم و این مورد در اختیارات آنان نبوده و مسئولیت با پذیرش است.

 شب آخر در محوطه بیمارستان با فردی آشنا شدم که فرزند شهید بود و یک ساک مسافرتی پر از دارو و اسپری به همراه داشت و می گفت دستور بستری گرفته ولی تخت خالی موجود نیست (همان داستان تکراری).

در آخر از مسئولان محترم و مدیریت بیمارستان خاتم درخواست دارم به این شیوه پذیرش خاتمه داده و بیش از این موجبات رنجش بیماران نیاز به بستری را ندهد، چه بسا این رویه موجب اتفاقات غیر قابل انتظار و جبران شود.

 درست است که بنده یک ساعته بستری و درمان شدم اما دیدن رنج اون جمیعت بلاتکلیف، بیمار و ایثارگر قابل تحمل نبود و تصمیم گرفتم با این چند خط، یک گلایه بسیار دوستانه از مدیریت بیمارستان خاتم الانبیا(ص) کرده و آنان نیز یک تصمیم ارزنده اتخاذ کنند تا کمتر شاهد این قضایا باشیم.