جانباز رمضانعلی کاوسی- علیرغم مشکلات اقتصادی موجود در جامعه این روزها پول های هنگفتی در بانک های کشور روی هم تلنبار شده که در چرخهٔ تولید و اشتغال به کار گرفته نمی شود. متأسفانه اکثر افراد پولدار جامعهٔ ما جسارت ندارند یک کارگاه تولیدی راه اندازی کنند تا چهار نفر هم به اصطلاح در کنار آنها نان بخورند.

 بدیهی است مقصر اصلی در بیکاری جوانان و نابسامانی اقتصادی امروز دولتمردان هستند. اختلاس ها، رانت خواری ها، توجه ویژه به آقازاده ها و ... چوب هایی است که لای چرخ تولید می رود و از سرعت لاک پشتی تولید می کاهد.

سؤال من این است، حالا که کسی به فکر قشر مستضعف نیست یا نمی تواند باشد، آیا افراد پولدار و اغنیا هم نباید به فکر همنوع خود باشند؟ آیا از ترس اینکه مبادا سرمایه شان کم شود، باید سرشان را زیر برف کنند تا مشکلات بیکاری هموطنانشان را نبینند؟

 واقعاً این چه تفکری است که بعضی ها حاضرند یک ریال هم از سرمایه شان در معرض خطر قرار نگیرد، اما حاضرند بدبختی و فلاکت زدگی هموطنان خود را تماشا کنند؟ مگر رسول مکرم اسلام در آن حدیث معروف نفرموده اند که: «هر کس صبح کند و به امور مسلمانان همت نورزد از آنان نیست و هر کس فریاد کمک خواهى کسى را بشنود و به کمکش نشتابد، مسلمان نیست» آیا مسلمانی فقط به ذکر و نماز و زیارت رفتن و ... است؟

این روزها آن قدر وضعیت اقتصادی مردم ناجور شده که دیگر قادر نیستند حتی صورت خود را با سیلی هم قرمز نگه دارند. متأسفانه فقر تحمیلی موجود، عزت نفس بسیاری از اقشار جامعه را زیر سؤال برده است. فریادرسی هم نیست. وقتی از فلان آقای سرمایه دار سؤال می کنیم: «که چرا به فکر همنوع خود نیستی و دستش را نمی گیری؟» هزار دلیل برایت می تراشد که من نمی توانم ریسک کنم.

سال 1359 که صدام بعثی به کشور ما حمله کرد، جوانان ما دست از زندگی خود شستند و با تقدیم جان و سلامتیشان جهاد کردند و نگذاشتند حتی یک وجب از خاک کشور به دست بیگانه بیفتد.
امروز هم به زعم دوست و دشمن در معرض یک جنگ تمام عیار اقتصادی قرار گرفته ایم. اکنون که تیغ تحریم های ناجوانمردانهٔ امریکا و غرب زیر گلوی ملت ما قرار گرفته چه باید بکنیم؟

معتقدم جنگ اقتصادی که امروز گریبانگیر ملت شده به مراتب سخت تر و ویرانگرتر از جنگ نظامی سی سال پیش است. سی سال پیش دشمن مجبور بود برای ضربه زدن به ما پول هزینه کند؛ امروز تمام هزینهٔ جنگ اقتصادی از جیب مردم و به ویژه قشر مستضعف پرداخت می شود. به نظر شما الآن که جنگ اقتصادی به ملت ما تحمیل شده باید دست روی دست بگذاریم و بنشینیم؟
چه کسی باید در برابر هجوم سنگین اقتصادی دشمن سینه سپر کند؟ جنگ اقتصادی نیاز به جهاد اقتصادی دارد. پیروز شدن در این جنگ بدون مشارکت مردم غیرممکن است. آیا فرماندهان و سربازان این جبهه نباید افراد غنی جامعه باشند؟  

به باور من اگر اغنیای جامعه به خاطر رضای خدا و به خاطر دستگیری از چند جوان بیکار مزرعه ای را آباد کنند یا کارگاهی را راه اندازی کنند، خداوند هم به کار آنها برکت خواهد داد. کافی است هر کدام از ثروتمندان ما برای ده نفر از شهروندان متوسط و فقیر کارآفرینی کنند. وقتی تولید در اجتماع پا بگیرد و رشد کند، فقر اقتصادی به مرور از بین می رود و به دنبال آن فقر فرهنگی نیز از جامعه رخت برخواهد بست.
مخلص کلام: ای که دستت می رسد کاری بکن
رمضانعلی کاوسی