رشته تنیس روی میز از رشته‌های تحت پوشش فدراسیون جهانی تنیس روی میز (ITTF) ‌است که در سال ۱۹۶۰ میلادی فعالیت خود را آغاز کرد.

اولین حضور این رشته در بازی‌های پارالمپیک ۱۹۹۲ آتلانتا بود. فعالیت این رشته در سال ۱۳۵۹ در ایران شروع و اولین دوره قهرمانی کشور آن در همین سال برگزار شد. همچنین نخستین اعزام تیم ملی به رقابت‌های برون مرزی در سال ۱۳۶۴ با حضور در مسابقات جهانی انگلیس صورت گرفت.

در رشته تنیس روی میز ورزشکاران دارای معلولیت‌های حرکتی در کلاس‌های نشسته و  ایستاده به صورت تیمی، انفرادی، دوبل و میکس دوبل در دو بخش مردان و زنان به رقابت می‌پردازند.

از آغاز سال ۱۳۹۸ رشته تنیس روی میز جانبازان و معلولین تحت نظارت فدراسیون تنیس روی میز قرار گرفت.

تجهیزات مورد نیاز این رشته شامل توپ، تور، میز و راکت است.

تعداد افراد یک تیم حداقل ۲ و حداکثر ۵ ورزشکار به همراه مربی و سرپرست است. معلولین دارای ۱۱ کلاس پزشکی ورزشی هستند که کلاس‌های یک تا پنج ویژه ورزشکاران ویلچری و کلاس‌های ۶ تا ۱۰ ویژه ورزشکاران ایستاده و کلاس ۱۱ مخصوص ورزشکاران دارای هوش میانه می‌باشد.

قوانین مسابقات معلولین:

در کلاس ایستاده‌ها هیچ گونه استثنایی در قوانین و مقررات وجود ندارد اما در کلاس نشسته هنگام دریافت سرویس به دلیل نوع معلولیت در رقابت تیمی ۳ مورد “لت” و در بازی انفرادی ۲ مورد “لت” داده می‌شود.

در بازی‌های تیمی افراد دارای معلولیت سیستم کوربیلون و سیستم سوئیت لینگ وجود دارد.

هر گیم بازی شامل ۱۱ امتیاز است که در نهایت تیم برنده می‌بایست ۲ گیم از ۳ یا ۳ گیم از ۵ را با پیروزی به پایان برساند.

در تنیس روی میز معلولین هر ورزشکار می‌بایست در کلاس خود به صورت انفرادی و تیمی در مسابقه شرکت کند. در صورتی که تعداد نفرات یک کلاس به حد نصاب لازم نرسد بازیکنان با کلاس‌های بالاتر ادغام شده و به رقابت می‌پردازند.