غلامرضا و غلامحسن رضایی ۲ برادر شهیدی بودند که هر ۲ در یک روز و به فاصله چند ساعت در یک مکان به شهادت رسیدند. این ۲ برادر که یکی از آن‌ها در گردان تخریب و دیگری در اطلاعات عملیات لشکر ۱۰ سیدالشهدا مشغول به خدمت بودند در تیرماه سال ۶۵ در عملیات کربلای ۱ در جریان آزادسازی شهر مهران شربت شهادت را نوشیدند.

غلامحسین در گردان تخریب و غلامرضا در اطلاعات عملیات به «کمپوت روحیه» معروف بودند، به گفته رزمنده‌ها با بودن این ۲ برادر در جمع رزمندگان فضای شادی برقرار بود.

علیرضا شکاری از رزمندگان دوران دفاع مقدس تعریف کرد: «خبر رسید که غلامرضا برادر بزرگتر صاحب فرزند شده و غلامحسین با این بهانه شروع کرد به تئاتر بازی کردن. یک دبه آب برداشت و یه در برایش درست کرد و طاقباز کف چادر خوابید و شروع کرد ادای بچه شیر خوار درآوردن. این حرکت غلامحسین همه را از خنده روده بر کرد.

هروقت با دوستان سر قبر این ۲ برادر جمع می‌شویم رفقا به ذکر خاطرات طنز و شیرین از آن‌ها می‌پردازند.»

شهید حاج سید محمد زینال حسینی فرمانده گردان تخریب لشکر ۱۰ تعریف می‌کرد و می‌گفت: «به غلامحسین رضایی گفتم باید به خودت مواد منفجره ببندی بری زیر اون پل و منفجر کنی که بتونیم بعد از‌ ام الرصاص، مقاومت دشمن رو توی جزیره‌های پشتی هم بشکنیم.»

سید می‌گفت: «می‌خواستم امتحانش کنم ببینم واکنشش چیه. تا اینو گفتم غلامحسین رضایی شروع کرد بالا پایین پریدن و درجا دور خودش چرخیدن و بعدش اومد سر تا پامو هی بوسیدن، و تشکر می‌کرد که این ماموریت رو به اون دادم. البته نیاز به این ماموریت نبود و ما هیچ‌وقت این روش عملیات انتحاری رو نداشتیم.»