اینجانب  م . ک. ک از خراسان رضوی  جانباز شیمیایی ریوی و ترکشی با سابقه 60 ماه حضور در جبهه و 5 بار مجروحیت بازنشسته فرهنگی  دارای  فرزندی صعب العلاج معلول جسمی حرکتی   ونیاز به دیالیزهمه روزه، شنت مغزی و سابقه تشنج و همسری صعب العلاج  و دیابتی هستم.

متاسفانه دارای دختری  هستم که دانشجوی دکتری می باشد، مدت 2 سال است طبق حکم دادگاه به علت سوء رفتار و عدم پرداخت نفقه از سوی  زوج  به صورت غیابی  طلاق گرفته و همراه با فرزند خردسالش  در منزل من دردمند  زندگی می کند.  در دوران زندگی دخترم بیش از 10 بار مورد ضرب و جرح  قرار گرفت و موجب رنجها و مشکلات زیادی  برای حقیر شد.

بارها با وساطت صلح و سازش و اقوام بخاطر فرزندش  به منزل برگشت در 8 ماهگی بارداری مورد ضرب و شتم قرار گرفت. با توجه به 2 بار استرداد جهیزیه و برگشت به خانه مقدار زیادی ازجهیزیه از بین رفت و یام خفی نموده  و ندادند. فرزند یک روزه اش را از آغوش دخترم از بیمارستان  ربودند و با  زجه های دخترم ماندم.

متاسفانه قانون کوتاهی کرد با هزاران زحمت و قرض  30 سکه به اجرا گذاشتم بلکه بترسد و زندگی کند اما با زیرکی و اجیر کردن شاهدان،  اعسار داد و بعد هم تقسیط  10 ماهه یک سکه! آیا منی که هنوز زیر بار بدهی های جهیزیه و مجلس و مشکلات درمان 3 بیمار بودم حقم این است؟

در این چند سطر نمی شود دردها و مشکلات 4 ساله را ذکر کرد.  آقای رئیسی پرونده فرزند مرا در مراحل مختلف بررسی کنید .با دستان پر به خانه بخت رفت و حال با تنی زخمی و دستی خالی برگشته درد اینجاست که برای دور زدن قانون همه ماشین و خانه و غیره را به نام پدرش خریداری و از خود هیچ برای مصادر نگذاشته در صورتیکه همه چیز دارد.

اجرای مهریه  دخترم   را که با هزاران امید و ارزو به خانه بخت رفت را خواهانم که دور از عدالت و انصاف نیست