یه نفر - به نظرتون کسی هست به داد مستمری بگیران برسد؟؟؟ پدرم فوت شدند و جانباز 25 درصد هستند. تنها درآمدمون مستمری بنیاده. برای عروسی داداشم مجبور شدیم وام بگیریم که بخش زیادی از این حقوق می ره برای کسر اون وامه. حالا اینا یه بحثه. بنیاد دیگه بیمه طلاییش کار نمی کنه. مادرم مشکل قلبی دارن و تقریبا هر ماه هزینه های درمانشون حدود 200 تومن میشه. خدایی با این تورم و اون حقوق نجومی ای که ما می گیریم با بقیش هم میشه بخوریم و هر ماه هی دستمون جلو یه عده دراز نباشه؟ واقعا این حق ماست. هر چند روز یه بار به خودم می گم کااااش بابام جبهه نمی رفت و همون کارگاه نجاریشو نگه می داشت و کارشو می کرد. الان اونقدری داشتیم که وقتی می ریم بنیاد تهدیدمون نکنن که همین ماهی صدها تریلیارد تومنی که دارن به ما یک نفر می دن رو دولتیا می خواستن قطع کنن. (حالا راست و دروغش پای همونی که گفته).

 این خیلی بده که از سکوت خانواده های جانبازا و ترس آبروشون نهایت سوء استفاده رو ببرن. بابای ما اگر تو جنگ شیمیایی اعصاب شده بود و بر اساس گفته خودش موج هم گرفته بودش (ولی برای موجش اقدامی نکرد) ترکشای این عصبانیتشو ما و مادرمون خوردیم که مادرم الان گوشاش سنگینه و ما هم بجز کتک خوردن و عصبانیتای بابام خاطره جذاب دیگه ای ازش نداریم... (بد نیست بقیه جانبازای اعصاب این بخش از حرفامو بخونن شاید یه کم جلو خودشونو بگیرن و لازم نباشه هر چند وقت یه بار همسایه هاشون به داد خانوادشون برسن و ارومشون کنن....

اگر هم بدتون اومد از حرفم مهم نیست چون شما باید برای زندگی خودتون تصمیم می گرفتین و نباید زن و بچه هاتون زخم فداکاری شما رو بخورن) و بماند که نمی خوام خیلی مسائل رو باز کنم (و خود اون جانبازای اعصابم خیلیاشو نمی دونن چون اون لحظه عصبانیتشون و کارهاشون و حرفاشونو یادشون نمی مونه که بد نیست یه بار بخوان که خانواده هاشون اون حریم رو بشکنن و توی هوشیاریشون بقیه مسایلی رو که من نگفتمو بگن بهشون). چون الانم اسمی ازم نمیاد اینا رو گفتم و گرنه آبرومون برامون مهمه هنوزم.

 در کل بد نیست به داد این مستمری بگیرایی برسین که خیلی خیلی دوست داشتن فداکار فداکار بمونن و برای همینم درصدهای کمی گرفتن و حالا خانواده هاشون مستمری بگیر شدن... در ضمن حق دارین پیاممو هر جوری که صلاح بود عوض کنین که کسی آزرده خاطر نشه. اگر هم شد حقیقت تلخی رو مطرح کردم که شاید بهتره یه روزی بدونن.