محمد کاظم کول ابادی - اینجانب از خراسان رضوی جانباز شیمیایی ریوی و ترکشی با سابقه 60 ماه حضور در جبهه و 5 بار مجروحیت بازنشسته فرهنگی دارای فرزندی صعب العلاج معلول جسمی حرکتی و نیازمند به دیالیز همه روزه، شنت مغزی و سابقه تشنج و همسری صعب العلاج و دیابتی هستم.
دارای دختری هستم که دانشجوی دکتری می باشد، متاسفانه مدت 2 سال است طبق حکم دادگاه به علت سوء رفتار و عدم پرداخت نفقه از سوی زوج به صورت غیابی طلاق گرفته و همراه با فرزند خردسالش در منزل من دردمند زندگی می کند. در دوران زندگی دخترم بیش از 10 بار مورد ضرب و جرح قرار گرفت و موجب رنج ها و مشکلات زیادی برای حقیر شد.
بارها با وساطت صلح و سازش و اقوام به خاطر فرزندش به منزل برگشت. در 8 ماهگی بارداری مورد ضرب و شتم قرار گرفت. با توجه به 2 بار استرداد جهیزیه و برگشت به خانه مقدار زیادی از جهیزیه از بین رفت و یا مخفی نموده و ندادند. فرزند یک روزه اش را از آغوش دخترم از بیمارستان ربودند و با زجه های دخترم ماندم.
متاسفانه قانون کوتاهی کرد. با هزاران زحمت و قرض 30 سکه به اجرا گذاشتم بلکه بترسد و زندگی کند اما با زیرکی و اجیر کردن شاهدان، اعسار داد و بعد هم تقسیط 10 ماهه یک سکه! آیا منی که هنوز زیر بار بدهی های جهیزیه و مجلس و مشکلات درمان 3 بیمار بودم، حقم این است؟
در این چند سطر نمی شود دردها و مشکلات 4 ساله را ذکر کرد. آقای رئیسی پرونده فرزند مرا در مراحل مختلف بررسی کنید .با دستان پر به خانه بخت رفت و حال با تنی زخمی و دستی خالی برگشته. درد اینجاست که برای دور زدن قانون همه ماشین و خانه و غیره را به نام پدرش خریداری و از خود هیچ برای مصادره نگذاشته در صورتی که همه چیز دارد.
اجرای مهریه دخترم را که با هزاران امید و آرزو به خانه بخت رفت را خواهانم که دور از عدالت و انصاف نیست.