اربعین حسینی که به عنوان نقطه اوج غلیان عشق و عاطفه محبین اهل بیت (ع) به دردانه پیامبر اعظم (ص) همواره افکار و اذهان را به خود جلب کرده بود، از راه رسید. روزی که کانون همگرایی و یک‌صدایی کسانی است که پس از شکستن سد رژیم بعث در عراق، هر سال چون رودی خروشان به تلاطم می‌آیند تا تیرگی‌ها و آلودگی‌ها را از سر راه فرزند حسین (ع) بشویند.

اربعین حسینی را هر بار که بنگری چون اقیانوس، بیشتر از قبل دل را مبهوت عظمت خویش می‌کند، عظمتی که آیینهء بازتاب‌دهنده نور همیشه تابان سیدالشهدا (ع) است. بسیاری از افکار و نحله‌ها و ادیان و مذاهبشان در صدد برآمده و برمی‌آیند تا پیروانشان را در اجتماعات مختلف با محورهای گوناگون جمع کنند اما آنچه تا کنون سابقه نداشته، ایجاد اجتماعی چون اربعین حسینی است. این صلابت و جذبه اربعین همواره یکی از موضوعات مورد بحث برای اندیشمندان است که چگونه بشر می‌تواند اینگونه سر از پا نشناخته در جمعی حضور یابد. آنچه که شاید بتوان در این‌باره مطرح کرد، انطباق ماهیت اربعین حسینی با فطرت بشری است.

بررسی پیشنه رفتارهای بشری از این حکایت دارد که هر رفتار، آیین یا مرامی که مطابق فطرت بشر بوده، از مانایی و اقبال بیشتری برخوردار شده است. قدمت ادیان ابراهیمی و رسیدن آنها به نسل‌های کنونی از آن زمره‌ است. اربعین حسینی چهلم اتفاقی است که ناشی از فطری‌ترین حادثه بشری است، یعنی تقابل خیر و شر. شکست ظاهری خیر از شر در کربلا، چون زخمی عمیق بر وجدان بشر نشسته و همین زخم همیشه تازه و آتش همیشه فروزان، دلهای بسیاری را به خود جلب می‌کند و شاید از همین روست که در خیمه حسین (ع) اغلب گنه‌کاران و شکست‌خوردگان از شر وجودی خود، بیشتر پا به رکابند و محفل اشک بر حسین، با حرارت دل زمین‌خوردگان گرم‌تر است.

دور از ذهن نیست که بشر در ضمیر ناخودآگاه خود، هنگام آشنایی با واقعه کربلا، سیدالشهدا (ع) را چونان ذات انسانی خود می‌بیند که در مسلخ بی‌خدایی‌ها و دوری کردن‌ها از مبدا خود، به خاک و خون کشیده شده است و بشر با گریه بر او در واقع بر زخم پنهان خود می‌گرید. کربلا در واقع صحنه مواجهه خیر و شر در درون دل آدمی است، صحنه‌ای که هر روز و هر لحظه در دل‌های ما در حال وقوع است و لحظه‌ای از آزمون ما غافل نیست. آنچه که کربلا را برای ما زنده نگه داشته و از تازگی نمی‌اندازد، انعکاس بی‌پیرایه و دقیقی است که از درون ما بازتاب می‌دهد و هر بار ما را که در اشتیاق حسین درونمان هر روز سوگواریم، بر دامان حسین خدا تسلی می‌دهد.

براستی که هر روز عاشورا و هر روز کربلاست، چرا که بشر هر روز هست و هر روز با درون خود در کنش و واکنش است و از همین روست که حرارت حسین (ع) در دل‌هایی که افسرده از شکست‌های خود در کارزار خیر و شر هستند، همواره گرم و روشن است و رو به سردی نمی‌رود.