جانباز رمضانعلی کاوسی - 31 شهریور سال 1359 انسان گرگ صفتی به اسم صدام به سرزمین ما حمله کرد. گرچه کمی دیر جنبیدیم، اما چون او آشکارا و با سر وصدا به سمت ما هجوم آورد، باز هم فرصت واکنش پیدا کردیم و در برابرش ایستادیم و نهایتاً پیروز شدیم.
بعد از جنگ، هجمۀ فرهنگی دشمن بی سرو صدا و با تأنی مثل موریانه بر پیکرۀ دین و فرهنگمان افتاد. اگر به دقت فکر کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که ایستادن دربرابر گرگ، شجاعت می خواهد و دفعِ خطرِ موریانه بصیرت.

اکثر ما رزمندگان جبهۀ نظامی، با تمام شدن جنگ به خانه هایمان آمدیم و سرگرم زندگی شدیم. پنداشتیم که دشمن فقط در خط مقدم با ما قصد کارزار دارد و ما را در شهر و دیار خود به حال خودمان رها کرده است. بسیاری از ما فارغ از همه چیز به فکر «نام» و «نان» افتادیم. بعضی از ما در خط مقدم جبهه، حاضر بودیم حتی جانمان را فدای همسنگرمان کنیم. امروزه شماری از ما به شخصیتی تبدیل شده ایم که به جز رفاه خود و فرزندانمان دغدغۀ دیگری نداریم.

رسیدگی به احتیاجات زن و فرزند وظیفۀ هر انسانی است، اما ما به عنوان یک مسلمان آزاده موظفیم نسبت به اجتماع و آدم های دور و برمان نیز بی تفاوت نباشیم. واقعاً چرا بعضی از ما که به خاطر دفاع از خاک کشورمان از جان خود گذشتیم، امروزه برای دین و فرهنگمان که به تاراج می رود، ککمان هم نمی گزد؟

 بعد از جنگ، جهاد فرهنگی ما در کدام مقوله تعریف می شود؟ چرا عدۀ زیادی از جوان های امروزی برایشان مهم نیست حدود سی سال پیش در این مملکت جنگی خانمان سوز آغاز شد و مردم با چنگ و دندان از مملکت دفاع کردند. چرا شماری از جوان های ما با واژه های دین مداری، ایثار، شهید، جانباز و آزاده بیگانه اند؟

یک سؤال ساده: به نظر شما جوان هایی در اغتشاشات آبان ماه گذشته به اموال بیت المال آسیب رساندند، تا چه اندازه با فرهنگ دفاع مقدس آشنایی داشتند؟

 معتقدم شناساندن فرهنگ و تاریخ دفاع مقدس به نسل نو این توانایی را دارد که می تواند آنان را به تفکر وا دارد. بر این باورم آشنا شدن نسل کنونی با اتفاقات و خاطرات رزمندگان در 8 سال دفاع این ملت می تواند اثرات تربیتی فراوانی به دنبال داشته باشد.

 چند روز پیش در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان همایشی پیرامون تاریخ شفاهی دفاع مقدس شرکت کرده بودم. وقتی مجری گفت نثار ارواح طیبۀ شهدا صلوات و قرائت فاتحه، اکثر دانشجویانی که حضور داشتند از فرستادن یک صلوات خشک و خالی هم مضایقه کردند. من این جوانان را به بی دینی متهم نمی کنم، اما به عدم شناخت فرهنگ ایثار و شهادت متهم می کنم.
برادران همسنگر من، به نظر شما باید همۀ کم کاری ها را گردن دولت و مسئولان فرهنگی کشور بیندازیم؟ آنها که در خفا و آشکار ثابت کرده اند هیچ دغدغه ای ندارند! حال که چنین است، وظیفۀ من و تو چیست؟ آیا ما هم باید مثل آنان دست روی دست بگذاریم، سرمان را زیر برف کنیم و بر واقعیت های جامعه چشم ببندیم؟

به باور من جنگ ما سال 1367 تمام نشد فقط ابزار آن تغییر کرد. چرا در برابر هجمۀ فرهنگی تحمیلی که مثل موریانه در حال تخریب دین و فرهنگ جامعه است، هیچ عکس العملی از خود بروز نمی دهیم؟ چرا سنگرهای فرهنگی را رها کرده ایم. چرا صدای بمباران بی سرو صدای فرهنگی را که مدام از توپخانه رسانه های آن ور آبی و فضای مجازی در حال شلیک است نمی شنویم؟ چرا آتش شراره های شهوت و پول پرستی را که به خرمن اعتقاداتمان افتاده نمی بینیم؟ به نظر شما هجمه های فرهنگی دورۀ کنونی با تهاجم فرهنگی اوایل انقلاب قابل مقایسه است؟ قطعاً شما هم با من موافقید که تهاجم همه جانبۀ داخلی و خارجی این روزها با کمک تکنولوژیِ قابلِ دسترسِ کنونی صدها برابر شده است. آیا باید همچنان دست روی دست بگذاریم و تماشاگر باشیم؟

 حداقل تلاش کنیم فرزندان و اطرافیان خود را نجات دهیم. چرا باید جوانی که پدرش عضوی از بدنش را در جبهه از دست داده و بیشتر مردم به چشم یک قهرمان به او می نگرنند، باید در اقامۀ نمازش کاهلی کند؟
برادر رزمنده، جانباز عزیز، آزادۀ دلاور، ما از آقازاده ها، رانت خواران، دزدان بیت المال و سلبیریتی های بی درد توقعی نداریم. چرا بعضی از فرزندان من و شما نیز رویۀ دین گریزی در پیش گرفته اند؟ چرا به فکر چاره نیستیم؟ واقعاً عیب کار ما کجاست؟ بصیرتمان کجا رفت؟
قبول کنید خیلی از ما کهنه سربازان جنگ که ادعایمان هم می شود، آن قدر که برای تأمین احتیاجات مادی و رفاهی فرزندانمان تلاش می کنیم، برای دین و قیامت آنها سرمایه گذاری نمی کنیم.