«حمید داودآبادی» رزمنده جانباز و پژوهشگر دوران دفاع مقدس، در صفحه اجتماعی خود با بیان خاطره‌ای از دوران حماسه و ایثار، نوشت: زمان جنگ، موقع نماز مغرب و عشاء، به‌خصوص اگر نماز جماعت، آن هم در جایی مثل حسینیه شهید حاج همت در پادگان دوکوهه با حضور عظیم رزمندگان برگزار شده بود یا در گوشه سنگری در خط مقدم، همه عشق‌مان این بود؛ بین نماز مغرب و عشا، همه سرشان را روی سجده می‌گذاشتند و این دعا را می‌خواندند:
إِلَهِی قَلْبِی مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِی مَعْیُوبٌ
وَ عَقْلِی مَغْلُوبٌ وَ هَوَائِی غَالِبٌ
وَ طَاعَتِی قَلِیلٌ وَ مَعْصِیَتِی کَثِیرٌ
وَ لِسَانِی مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ
فَکَیْفَ حِیلَتِی یَا سَتَّارَ الْعُیُوبِ
وَ یَا عَلامَ الْغُیُوبِ وَ یَا کَاشِفَ الْکُرُوبِ
اغْفِرْ ذُنُوبِی کُلَّهَا
بِحُرْمَهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ یَا غَفَّارُ
بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
ای خدای من، دلم در پرده گناه است و نفسم معیوب
و عقلم مغلوب و هوسم غالب
و بندگی و فرمان برداری‌ام اندک و گناه و نافرمانی‌ام
و زبانم مقر به گناهان
چه چاره‌ای دارم؟ ای پرده‌پوش عیوب
ای دانای غیب‌ها و ای برطرف‌کننده گرفتاری‌ها
همه گناهانم را بیامرز
به مقام محمد و آل محمد (ص)
ای بسیار آمرزنده، ای بسیار آمرزنده
به حق رحمتت، ای مهربان‌ترین مهربانان
می‌گویند امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) به سجده می‌رفتند و در آن، فراز آخر دعای «صباح» را می‌خواندند.