محمدرضا سابقی- آیه تحریم شراب نکته ظریفی دارد. می فرماید یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُکَارَىٰ حَتَّىٰ تَعْلَمُوا مَا تَقُولُون.

 وقتی که مست هستید، به نماز نایستید، نه برای اینکه دهانت بو گند می دهد، نه اینکه حالا گناه کرده ای، نه اینکه دهان به نجاست آلوده ای، نه، نه..!!

برای اینکه من دوست دارم وقتی مرا عبادت می کنی، بفهمی چه می گویی ... تَعْلَمُوا مَا تَقُولُون ... با معرفت عبادت کنی، همینطور یک سری لفظ بلغور نکنی. با بینش، از روی عقلانیت و فهم مرا بپرستی. نه از روی تقلید یا نقل. من بنده کم عقل نسبت به خودم نمی خواهم.

جایی خوانده بودم که در سجده نباید چشم را بست. با خودم مدت ها کلنجار رفتم که آخر چه فرقی دارد من چشمم در سجده باز باشد یا بسته؟ اصلا خدا چیکار دارد به پلک من؟ آخر به این نتیجه رسیدم که چشم نماد آگاهی و فهم عقلی است. خداوند متعال دوست ندارد با چشم بسته، یا به استعاره ای کورکورانه عبادت شود. مثل خیلی از ما آدم ها که دوست داریم دیکتاتور مآبانه دیگران چشم و گوش بسته مطیع ما باشند، با ما چون و چرا نکنند..؟!

ولی خداوند می خواهد پرستش ما ناشی از یک آگاهی، یک بینش و یک فهم باشد. عبادت منجر به رشد ما شود، نه اینکه شصت سال نماز بخوانیم، عبادت کنیم، اما همان هستیم که بودیم. این نماز و عبادت ما، کم از نماز و عبادت از روی مستی ندارد.

نفهمیده ایم در این جهان برای چیستیم و چرا هستیم و چه باید بکنیم ؟ همان طور سُکارا (مست) زندگی کرده ایم... حالا این سُکارا، ناشی از شراب باشد یا ناشی از جوانی یا غرور یا جهل و قدرت و ثروت، چه فرق می کند؟

و الله اعلم..