نوید منصوری - بنده فرزند جانباز ۵۵ درصد اعصاب و روان هستم ۳ برادر و یک خواهر دارم و به جرات میگویم که علاوه بر پدرم تمام خانواده بیماران عصبی هستیم. شکسته شدن تلویزیون و اسباب و وسایل خانه بر سر و بدن همه ی ما یک مساله کاملا معمولی است. ۳ برادر بزرگتر من ازدواج کرده اند و من هم قصد دارم مستقل زندگی کنم ولی امنیت جانی مادر و خواهر و خود پدرم بدون حضور من هرگز تامین نخواهد شد.

 خواهر ۱۸ ساله ی من به انواع بیماری های روحی و جسمی دچار شده است. مادرم بسیار حال وخیمی دارد و حتی فکر نمی کنم بتواند هرگز به حالت عادی برگردد. خود پدرم هم روز به روز خشن تر بدبین تر عصبی تر نامتعادل و خطرناکتر می شود. چاقو کشیدن روی مادر و خواهرم برایش عادی شده. هرچه سعی برای قانع کردنش برای مراجعه به بیمارستان و دکتر روانپزشک می کنم فایده ندارد و منجر به دعوا و تشنج و توهین کتک خوردن خودم و در ادامه مادرو خواهرم می شود.

من پدرم را دوست دارم و میدانم خودش هم در حال تحملرنج است. بنیاد حمایت نمیکند حمایت مالی برای درمان میکند البته اما حمایت مالی وقتی خود جانباز حاضر نیست با روانپزشک ملاقات کند فایده ندارد.می گویند اگر خودش رضایت به تحت درمان روانپزشکی قرار گرفتن ندهد کاری از دست کسی بر نمیاید.

راهنمایی بفرمایین لطفا