دکتر مومنی - توی دوران دفاع مقدس، برای خدا و خدمت به خدا رزمندگان سلحشور برای رفتن توی میدون مین و باز کردن معبر، همه از هم سبقت می گرفتن؛... همه دوست داشتن اسم خودشون توی لیست باشه... هر کسی به فکر خودش بود که فقط خودش بره تو میدون مین... بسیجی یا سرباز سر می‌چرخوند می دید فرمانده ش پرواز کرده... فرمانده یهو می دید جانشین نیست و رفته رو مین یا سیم های خاردار تا معبر باز کنه... یهو بسیجی ۱۴ - ۱۵ ساله یا سرباز غیبش می زد و صدای انفجار میومد... خلاصه همه تلاش می کردن جاشون رو به بغلی ندن... دمشون گرم و خوشا به حالشون...

توجه کنید: و اما انتخابات ما هم همینجوری شده. حالا اینجا نیروهای به ظاهر انقلابی جاشون رو به هم نمیدن. هر کس دوست داره خودش بره. همه وسط میدون هستن. هیچ کس کوتاه نمیاد. از این منظر خیلی به چیزی که تعریف کردم شباهت داره. اما این کجا و آن کجا...

لعنت به تفرقه، به حب قدرت، به قدرت‌پرست ها، به تشنگان قدرت که فراوانند...(خداوند شرشان را کم کند به همت ملت) لعنت به میز قدرت... و لعنت به تفکری که حاضر نیست ید واحده بشه.. و فقط به فکر منافع شخصی خودشونه!