محمدرضا سابقی- کار از آنجا خراب شد که طبقهٔ ضعیف و فقیر، حامی و پشتیبان طبقه مرفه و بی درد شدند و در یک همزادپنداری تلخ با سرمایه دار بی درد ، خود را جای او تصور کرد و نیاز او را نیاز خود توهم نمود.

ضعفا و دردمندان به جای شورش بر علیه طبقهٔ برخورداری که کاخ هایشان را بر روی استخوان های امثال ایشان بنا میکنند، زندگی و غارت ایشان را توجیه کرده و خود نیز تلاش میکند ادای آنها را در بیاورند. نه تنها دیگر به دنبال به زیر کشیدن اشرافیت نیستند بلکه به دنبال اشرافی شدن بوده و همهٔ عمر تلاش میکنند تا راهی پیدا کنند که همنوعان خود را به زیر کشیده و خود نیز اشرافی شوند.

طبقهٔ محروم را به جای حمایت، سرزنش و به طبقهٔ برخوردار به جای نفرت افتخار می کند. دردش درد سیر کردن شکم است و احساس نیازش خرید لباس ها و اسباب زندگی ثروتمندان، تا شاید خود را بتواند شبیه آنها کند معضلش بی عدالتی است اما مبارزه اش برای بی حجابی است.

نیازش کار و بیمه و مسکن است و دغدغه اش بیرون نرفتن فلان سلبریتی بی درد و شکم سیر از ایران میپرسید چگونه ممکن است؟ آنگونه که هرچه در تاریخ و شعر و موسیقی و فیلم و داستان میبینیم تعریف و تمجید از طبقهٔ اشرافی است.

کدام تاریخ نگار شرح زندگی و سرگذشت فقرا و محرومان را سرلوحهٔ تاریخ نگاریش قرار داده؟ تاریخ چیست جز سرگذشت سلاطین و پادشاهان؟ چند فیلم ساز زندگی محرومین را در فیلم هایش ستوده و مرفهین بی درد را شماتت کرده؟ چند درصد از داستان ها و آهنگ های ما روایت گر درد و سختی و بدبختی طبقهٔ ضعیف و منتقد و مبارزه گر با طبقهٔ برخوردار است؟

 چگونه ممکن است وقتی انبوه بیکاران و محرومان ما به جای آنکه به خون سرمایه دار زالو سفتی که با پایمال کردن حقوق صدها هزار نفر اشرافی گری می کند و فخر می فروشد، نه تنها وی را مؤاخذه نکرده بلکه سبک زندگی ایشان را پسندیده (لایک) و تلاش می کند تا از نان شبش زده و ساعت و کفش و لباسش را شبیه به او سازد، انتظار توقف فساد و اختلاس و دزدی داریم؟ چگونه ممکن است زرق و برق و ابهت و عظمت کاخ های پادشاهان هخامنشی و اهرام ثلاثه و ثروتمندان روم و یونان چشم هایمان را آنقدر پر کرده باشد که درد و رنج برده هایی که استخوان هایشان برای ساخت شکوه و عظمت پادشان خرد شد را احساس نکنیم، اما توقع داشته باشیم بی عدالتی و طاغوت از بین برود؟