شهید گمنام - این روزها همه لب گشودند به سپاسگزاری از پزشکان و پرستاران برای از خودگذشتگی جهت کمک به مردم بیمار مبتلا به ویروس مهمان این روزهای دنیا و کشور ...

این سپاس ها منو برد به ۳۰ و چند سال قبل....
یاد صدها پزشک و پرستار افتادم که توی سوله ها و بیمارستان های صحرایی، مریض های جنگ زده... رزمنده های تکه و پاره شده رو وصله و پینه می کردن  ... و زیر بمبارون جراحی انجام میدادن...

یاد تمام اون دلاور مردی ها و مردانگی ها بخیر که این ازخودگذشتگی های امروز از جنس همون روزهاست.

۱۰۰ ها پرستار جوان که در پشتیبانی و بیمارستان های صحرایی و توی خط و پشت خط جبهه وقت عوض کردن یه پانسمان و بدون وسیله و امکانات و تجهیزات. شهادت چندین رزمنده رو دیدن و ... خودشون هم جونشون رو در راه کمک به اونها دادن...

و همینطور ۱۰۰ ها پزشک شهید که فقط خدا از دلشون و اضطرابشون تو اون وضعیت ها واسه زنده نگه داشتن مریض هاشون خبر داره که با دست خالی چه معجزه ها که نمی کردن و دست آخر هم خودشون از دست ما رفتن.... و نه کسی از خانواده شون الان تشکر میکنه و نه یاد خود اون شهدا را خوب زنده نگه می داریم!!!

این را میتوان معنی واقعی عشق نامید و دانست.

کارهای ایثارگرانه ای که در اشکال مختلف توسط بازماندگان جبهه و شهدا هنوز درحال انجامه.... داره به نسل های بعدی و جوون های امروز یاد میده مسیر و چگونگی عاشقی کردن و عاشق بودن رو..... ادامه دادن راه شهدا که مرامشون جان دادن به پای مردم بود.

نمونه این فعالیت ها و عاشقی ها، همین روزهای بچه های گروه جهادی حاج احمد متوسلیانه

... مثلا " جانباز قطع پایی که این روزها شب و روزشو برای کمی آسایش بخشیدن به بچه ها و مردم محروم سیستان و بلوچستان گذاشته و
...
فقط خدا خبر داره چقدر بدون اینکه چیزی بگه. برای شرایط خاصش سخته اما دم برنمیاره!

چون چنین مردانی، مرد روزهای سخت ان!...
اونها یاد گرفتن و انتخاب کردن که حواسشون از همه کمتر به خودشون باشه
قول دادن به شهدا که هنوزم مثل زمان جنگ. نذارن به مردم سخت بشه... حتی اگر به خودشون سخت شد...

مردای روزهای تیر و ترکش
روزای کمپوت و نان خشک و تشنگی
مردای روزای سیم خاردار و داوطلبانه رفتن روی مین...

هنوزم دارن به اشکالی دیگه برای مردمشون روی سیم خاردارا و مین های مشکلات میرن.

راه اونها همون راه ایثارگرانه ایه که این روزها برای جنگیدن با یک ویروس برخی دارن ادامه ش میدن.

فقط یادمون نره که ما الان با هزاران تجهیزات جلوی این بیماری ایستاده ایم
و اونها با دست خالی جلوی ۱۰۰ ها کشور برای اینکه مویی از سر یک نفر کم نشه.

دم همه جانبازای هنوز قهرمانمون گرم!
دم همه آدم های بامعرفت هم گرم!