صنوبر محمدی - دلم برای روزهای رفته تنگ است. روزگار عرق جبین و نان حلال. روزگار مهربانی، روزگار ایثار، فداکاری و از خودگذشتگی. حکایت این روزهای کشور ما در مواجهه با بحران "کرونا" بی شباهت به روزهای جنگ و دفاع مقدس نیست. با این تفاوت که زمان جنگ "همه" یکصدا و متحد لباس رزم برتن داشتند. مردان، جوانان و نوجوانان در خط مقدم جبهه با دشمن به نبرد بودند و زنان و میانسالانی که پای رفتن نداشتند در پشت جبهه، شبانه روز کمک حال رزمندگان اسلام بودند.
ایثار و فداکاری حرف اول بود و کسی به خود نمی اندیشید. پیرزن روستایی تنها دارایی زندگی اش را که تخم مرغی بیش نبود با اخلاص تقدیم جبهه می کرد و آن رزمنده جنگ نیز آذوقه اندک خود را با دوست همرزمش تقسیم می کرد تا مبادا او گرسنه بماند. چه بسیار لب های سوخته از عطش و قمقمه مملو از آبی که هیچ رزمنده ای حاضر به نوشیدن آن نمی شد مبادا که برادر همرزمش عطش بیشتری داشته باشد و دست آخر همه با هم لب تشنه به شهادت می رسیدند.
اوج ایثار و فداکاری در حملات شیمیایی دشمن نمود بیشتری پیدا می کرد. زمانی که هیچ رزمنده ای حاضر به نجات جان خود نبود تنها با چفیه صورتش را می پوشاند و ماسک خود را با عشق و مهربانی به دیگری هدیه می کرد... و دست آخر رد پای همان روزهاست که امروز بر پیکر جانبازان جوانمرد و فداکار شیمیاییمان هویداست.
ایثار و فداکاری برای اهلش، دیروز و امروز نمی شناسد. چرا که پزشکان و پرستاران، دیروز در خط مقدم جبهه یاری رسان مجروحان و آسیب دیدگان جنگ بودند و امروز نیز با روحیه ایثارگری همچون گذشته در جبهه خدمت رسانی، شبانه روز درتلاشند تا سلامتی را به هموطنان گرفتار در دام "کرونا" بازگردانند.
و چه بسیارند جانبازان و ایثارگران عرصه دفاع مقدس که پس از پایان جنگ و در دوره سازندگی نیز با وجود مشکلات عدیده خود، از مشکلات دیگر هموطنان نیزغافل نبوده و ایثارگری اجتماعی را به اعلی ترین درجه خود رسانده و درشرایط سخت سیل و زلزله یاری رسان همنوعان خود بوده و هستند.
اگرچه ذات جنگ نازیباست و تبعات بسیارسنگین آن بر ملت و کشورمان پوشیده نیست اما قطع به یقین سهم بزرگی در ایجاد همدلی و مهربانی قلوب ملت نیز داشته است. آن روزها سفره های ساده و حلال با اندک اطعامی، برکت و شکرگذاری فراوانی را در پی داشت، اما امروز لقمه های شبهه ناک کاری کرده که ایثار و فداکاری و گذشت دیروز، جای خود را به خودخواهی، منفعت طلبی و مال اندوزی سیری ناپذیر عده ای سودجوی زیاده خواه اهالی دلبسته به بازار مکاره دنیا داده است.
فداکاری رزمنده دیروز اهدای ماسک به همرزم خود بود و امروز احتکار ماسک و فروش آن به قیمت جان، به دست عده ای محتکر از خدا بی خبر که درد هموطن برایش معنایی ندارد، داغ و درد دیگری است که این روزها بر قلبمان بسیار سنگینی می کند.
گرچه روزگار جالبی نیست اما دیر یا زود بحران "کرونا"نیز از جامعه مان رخ برمی بندد اما هرکدام از ما درمقابل این میهمان ناخوانده مسوولیم، پس نامهربانی را به مهربانی بدل سازیم و با ترجیح دیگران برخود، به شان انسانی یکدیگر احترام بگذاریم.