جانباز نخاعی محمدرضا عسکری در خاطره ای نقل می کرد

من با شهید حاج مهدی باکری بودم.

فرمانده مان بود.

یک بار نزدیک عملیات بود و نزدیک خرداد ماه و امتحانات.

من کلاس دوم یا سوم راهنمایی بودم.

کفته بودند چون نزدیک عملیات است، بمانید.

اما حاج مهدی به محض شنیدن این صحبت، ناراحت شد و آمد و جمعمان کرد.

روبروی ما بالای یک صندلی ایستاد و با لهجه ترکی بلند گفت:

چرا به این بچه ها می گویید نروند؟!

اینها با پا و دل خودشان به اینجا آمده اند.

الان وقت امتحاناتشان است.

بگذارید و مرخصشان کنید که بروند و امتحانشان را بدهند.

مملکت بعدا" به این بچه ها نیاز دارد. آنها باید درسشان را بخوانند.

و با دستور او، به ما امریه دادند که برگردیم و رفتیم و امتحانمان را دادیم.

با اینکه کوچک بودم اما معنی کارها و مرام حاج مهدی را می فهمیدم!