تاریخ : 1399,یکشنبه 28 ارديبهشت14:56
کد خبر : 74856 - سرویس خبری : بدون ویرایش از شما

آیا هیچگاه مسئولین به این سئوال پاسخ داده اند؟!



پویان  -  باسلام؛ این استدلال داوطلبانه و غیرداوطلبانه استنباط غلطی است که متاسفانه باب شده چون تمامی ان حین ثبت نام و قبل از اعزام کاربرد دارد؛ ولی ازلحظه ای که رزمنده پادررکاب مناطق جنگی می گذارد دیگرعناوین مذکور تعریف خود راازدست می دهد.

آنجاکه سپاهی وارتشی دوش بدوش هم ازمیادین مین می گذرند، دیگر تفاوتی ازحیث آن نمیکنند؛ ضمن آنکه مشاغل حساسی چون میادین مین که جایگاه تخصصی محسوب می شود باکاردرآشپزخانه تفاوت بسیاردارد. درقانون برای رزمنده تخریبچی همان امتیازی را قایلند که برای کاردر آشپزخانه قایلند. منظورم ازمقایسه صرفا حساسیت نوع کاراست. یکی کارش مساوی مرگ و زندگیست و دیگری مساوی خوشمزه گی وبدمزه گی؛ این دوکاربایکدیگربسیارمتفاوتند.

استرس وفشاربالای روحی وروانی تخریبچی قابل مقایسه باآشپزی نیست؛ عنوانی که سالیان سال، چنانچه ازجهت جسمی سالم بمانی، یقینا ازجهت روحی وروانی تاپایان عمرگریبانگیراست؛ وهمین استدلال می گوید هریک ازرزمندگان به جهت حضوردرجبهه به اندازه ی ولو شنیدن صدای گلوله یازوزه ی خمپاره شنوایی اش به اندازه ای ولو کم آسیب می بیند و به همین جهت تمام رزمندگان به نوعی جانباز تلقی می شوند؛ که متاسفانه هیچگاه ارزیابی مسئولین زیربنایی نبوده وظاهررا دربرمی گیرد؛ ولی این کارها بایدریشه یابی شود تا مورد تبعیص واقع نشود. همان استدلال که می گوید درمبادین نبرد چنانچه سربازی تا آخرین نفس بجنگد واسلحه اش را به زمین نگذارد ودرمقابل، سربازدیگری قبل ازهراقدامی سلاح برزمین بگذارد ودست هایش رابه علامت تسلیم بالاببرد...

امروزان یکی حداکثر رزمنده ای فاقد تسهیلات ارزشمند و دیگری آزاده ای برخوردارازتمامی وحداکثرامتیازات رفاهی است ومسئولین محترم باچنین روشی دراعمال قوانین، ناخودآگاه می آموزند رزمنده! لطفا تسلیم شو؛ چون امتیازات سرشاری بعدا نصیبت می شود. وبه دیگررزمنده می گوید تاآخرین فشنگ نجنگ ومقاومت نکن؛ چون امتیازی برایت نیست.

سئوال: ایا هیچگاه شده مسئولین محترم که قاون رامی نویسند، به این سوال پاسخ دهند؟!