سالم غلامی - اینجانب در اوایل انقلاب درسن 12سالگی داوطلبانه که در خدمت شهید بزرگوار حاج ابراهیم همت بودم‌ و پنج سال تمام یعنی شصت ماه درخط مقدم جبهه های حق علیه باطل مشغول خدمت بودم و در این پنج سال پنج بار مجروح شدم که هنوز هم ترکش داخل سرم وجود دارد و تعدادی ترکش هم به حنجره، مچ دست، انگشت ( که به قطع انگشت ختم شده است) و گلوله ای هم به پایم اصابت کرده که پایم را کوتاه کرده، ضمن اینکه شیمیایی شده ام.

بعد از پایان جنگ به استخدام آموزش و پرورش درآمدم و حداقل حقوقی را نیز دریافت می کنم. همسرم فرزند شهید می باشد و به خدا سوگند که هنوز یک اتاق از خودمان نداریم و یک ریال هم از هیج ارگانی دریافت نکرده ایم.

دو فرزند با مدرک فوق لیسانس روانشناسی بالینی داریم که بیکار هستند ولی واقعا در حیرتم برخی از این مسئولین چگونه خانه های آنچنانی می خرند و با ماشین های مدل بالای خود زندگی تجملاتی خود را به رُخ می کشند، در حالی که حتی یک روز هم جبهه نرفته اند! چرا مسئولین به فکر امثال ما نیستند؟

واقعا"چرا؟

مگر ما که با این همه خدمت بخاطر ترکش های دوران جنگ و آثار مخرب شیمیایی شدن همیشه باید تحت درمان باشیم و بستری بشویم ایرانی نیستیم؟

تقاضای وام می کتیم ولی هیج مسئولی جوابگویمان نیست! بیشتر از شش ماه است که نتونستیم اجاره خانه خود را پرداخت کتیم، خرید لباس و دیگر مایحتاج زندگی دیگر جای خود دارد. مسئولین اگر صدای مارا می شنوند مدیون هستیداگر اقدام نکنید. مطمئن هستم شهدا و همچنین رهبری معظم ازاین ظلمی که به ما وارد می شود خبر ندارند و راضی نیستند. کاش و ای کاش همان موقع دفاع مقدس شهید شده بودم، نه اینکه حالا باید هر روز بخاطر نداشتن مخارج خانه و دو فرزند بیکارم شرمنده باشم!

متاسفم و واقعا متاسفم و خجالت می کشم که بگویم پنج سال در جبهه ها خدمت کردم و با اینکه همسرم فرزند شهید است، ولی بی خانه هستیم و باید کنار کوچه و خیابان چادر بزنیم!