مشکانی - دوستان مسئول! لطفا این متن را بخوانید وخودتان قضاوت کنید. این استدلال داوطلبانه و غیرداوطلبانه استنباط غلطی است که متاسفانه باب شده؛ چون تمامی آن حین ثبت نام و قبل از اعزام کاربرد دارد؛ ولی ازلحظه ای که رزمنده پادررکاب مناطق جنگی می گذارد، دیگرعناوین مذکور تعریف خود راازدست می دهد.

آنجاکه سپاهی وارتشی دوش به دوش هم ازمیادین مین می گذرند، دیگر تفاوتی ازحیث آن نمی کنند؛ ضمن آنکه جاهای حساسی چون میادین مین که عرصه های تخصصی محسوب می شود، باکاردرآشپزخانه تفاوت بسیاردارد. درقانون برای رزمنده ی تخریبچی همان امتیازی را قایلند که برای کار در آشپزخانه قایلند. منظورم از مقایسه صرفا حساسیت نوع کاراست. یکی کارش مساوی مرگ و زندگیست و دیگری مساوی خوشمزه گی وبدمزه گی؛ این دوکاربایکدیگربسیارمتفاوتند.

استرس و فشار بالای روحی و روانی تخریبچی قابل مقایسه باآشپزی نیست؛ عنوانی که سالیان سال، چنانچه ازجهت جسمی سالم بمانی، یقینا ازجهت روحی و روانی تا پایان عمر گریبانگیراست؛ و همین استدلال می گوید هریک ازرزمندگان به جهت حضور در جبهه به اندازه ی ولو شنیدن صدای گلوله یازوزه ی خمپاره، شنوایی اش به اندازه ای ولو کم آسیب می بیند و به همین جهت تمام رزمندگان به نوعی جانباز تلقی می شوند؛ که متاسفانه هیچگاه ارزیابی مسئولین زیربنایی نبوده و ظاهر را دربرمی گیرد؛ ولی این کارها باید ریشه یابی شود تا مورد تبعیص واقع نشود. همان استدلال که می گوید در میادین نبرد چنانچه سربازی تا آخرین نفس بجنگد و اسلحه اش را به زمین نگذارد و درمقابل، سرباز دیگری قبل ازهراقدامی سلاح برزمین بگذارد و دست هایش را به علامت تسلیم بالاببرد... امروز آن یکی حداکثر رزمنده ای فاقد تسهیلات ارزشمند و دیگری آزاده ای برخوردار از تمامی و حداکثر امتیازات رفاهی است و مسئولین محترم با چنین روشی در اعمال قوانین، ناخودآگاه می آموزند که رزمنده! لطفا تسلیم شو؛ چون امتیازات سرشاری بعدا نصیبت می شود. و به رزمنده ی دیگر می گوید تاآخرین فشنگ نجنگ و مقاومت نکن؛ چون امتیازی برایت نیست

لطفا به داد رزمندگان معسر برسید. چرا رزمندگان را با کمک معیشت بگیران بنیاد فرق می گذارید؟ چرا ساتاییها 750 تومان بگیرند اما کمک معیشت بگیران بنیاد1800چرا؟ چه کسی این تبعیض فاحش را بین این شیرمردان رایج کرده و هیچ نماینده ای هم صدایش درنیامده؛ حتی نمایندگان ایثارگر؟ چراچرا؟

رزمنده دردمند و داوطلب 27 ماه جنگ، حتی بدون دفترچه ی درمانی تا درد خود را درمان کنیم چرا؟ بالای30سال است که رزمندگان را به فراموشی سپرده اند؛ دلیل این ظلم آشکار چیست؟ دیگر عمری از رزمندگان نمانده تا به وعده های پوچ مسئولین دل خوش کنند. آیا 30سال شرمنده ی اهل وعیال شدن کافی نیست؟ 30سال شرمنده ی بچه ها شدن که کفش و کیف مدرسه ی نو ندارد بس نیست؟!