عیسی مرادبخش جانباز ۵۵ درصد- قابل توجه جناب آقای دکتر نوبخت!
زمانی من جوانی خودم را برای سربلندی ایران عزیز گذاشتم که نه سرباز بودم و نه پاسدار. بلکه یک معمار بودم و شغل آزاد داشتم. اما چون با امر امام (راحل) به عنوان یک بسیجی، سه بچه قد و نیم قدم را رها کردم و راهی جبهه های نبرد حق علیه باطل شدم تا کشوری آزاد و آباد داشته باشم، این را یک وظیفه شرعی و عرفی می دانستم.
درطول مدت حضور در جبهه دوبار مجروح شدم ولی بازهم خودم را پیش خانواده شهدا شرمنده می دانم.
آقای نوبخت؛
چرا باید بچه های ما با مدرک لیسانس بیکار باشند ولی فرزندان آقایان مسئول در کشورهای بیگانه راحت زندگی و تحصیل کنند تا بعد از مدیریت پدرانشان بیایند و آقا بالاسر فرزندان شهدا و ما ایثارگران باشند؟
چرا تا این حد نا برابری و ناعدالتی وجود دارد؟ و آیا کسی به نام خالق یکتا بالای سر ما ناظر اعمال و رفتار ما نیست؟
چرا اینقدر اجحاف می کنید تا مورد مواخذه فرزندانمان قرار بگیریم؟
چرا باید عده ای آقازاده با ماشین های چند میلیاردی در خیابان ها و انظار ما مانور تجمل گرایی بدهند ولی امثال ما در حسرت یک ماشین تولید داخل ایرانی بمانیم تا شاید بتوانیم راحت تر به درمان خودمان بپردازیم؟
درکجای عدالت حضرت علی (ع) بوده که فرزندان ما به خاطر مشکلات مالی توان ازدواج نداشته باشند؟ بنده به عنوان یک پدر چه جوابی برای فرزندانم دارم؟
چرا دولت مردان فقط شعار می‌دهند اما از عمل خبری نیست؟ مگر ما گدا هستیم؟ مسئولان ما خود را فراموش نکنندکه کجا بودند و چه کاره بودند! همه این قدرت و عزت دنیایی شماها مرهون و مدیون خون بهترین جوانان این سرزمین است که متوجه آن نیستید!
والسلام علیکم و رحمه الله