فرزند یه ایثارگر - بنده پدرم جانبازه و لطفا تا ته اش رو بخون!

فقط همین یک سوال من رو جواب بدید:

۵ دقیقه تصور کن فقط ۵ دقیقه! زنگی ات با یه شیمیایی به هم گره خورده و درآمدت به مدت دو ماه صفر صفر بشه! برا بابای اعصاب و روانت صبح تا شب دوا درمونایی که از فلانی و بهمانی پولشو قرض گرفتی رو درست کنی. تمامه زندگی روی دوش خودتو مامانت باشه و تمام دل خوشی و انگیزه درس خوندنت توی شرایط و جو خونت، این باشه که سهمیه ای هم هست و با تلاش مضاعف و عالی ات و هوش قابل قبولت و امید، با کتاب کمک آموزشی هایی که واسه دوره قاجاریه از پسر خالت گرفتی، داری درس میخونی. میگم درآمد صفر بود. پول دوا درمونا رو قرض می گرفتیم چه برسه کتاب بخرم.

 و این رو میدونی که ۳۰ سال تو این مملکت کسایی که شرایط نامطلوب تورو داشتن، از سهمیه برخوردار بودند ولی برای تورو میخوان بگیرنش. چه حالی میشی؟ فقط می خوام تصور کنی جای یه بچه ی جانباز می بودی و بعد نظر می دادی. پدرت صحیح و سالمه، ایشالله ۱۲۰ ساله هم بشه ولی تو پدرت رو بده به من، من سهمیه نمی خوام! به قرآن نمی خوام. به الله قسم نمی خوامش. ولی پدرمو مثه روز اولش کن.

 اگه پدرم جانباز نبود و کار می کرد با حقوق کارمندی به جان مادر و پدرم نمیومدم اعتراض کنم به سهمیه فرزند شهید بدبخت. تو میدونی بحث اینه که درک نمی کنید ماهایی که در جنگ با داعش نیستیم هیچ وقت حال و روز اون بچه های همسن سوریه ای رو درک نمی کنیم. به خدا جو خونه تمام ایثار گران از جنگه با داعش هم بدتره! این چند ترکِشی که به کمر بابای من خورد، عامل همه بدبختی های ما بود چی بود که زندگی یه خونواده رو از هم پا شوند.

عدالت اینه که تو به زبونه عراقی نمیای نیشت رو باز کنی بگی: سهمیه خانواده شهدا رو بردارید‌.

با پول دارن صندلی های بهترین دانشگاه ها رو آقا زاده ها میخرن. طرف با هزار جور پارتی بدون هیچ درس خوندنی میره دانشگاه. کجای کار هستید شما؟ دیواری کوتاه تر از ما فرزندان جانباز نیست؟ چه گناهی کردیم شدیم بچه هاشون؟ بعد شما میگید هر کی باباش جانبازه، خنگه و درس نخون پس سهمیه شو بگیرید؟!