سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی، درباره شرایط شهید شدن، فرموده است: «تا کسی شهید نبود، شهید نمی‌شود؛ شرط شهید شدن، شهید بودن است. اگر کسی را دیدید که بوی شهید از کلام او، از رفتار او، از اخلاق او استشمام شد، بدانید شهید خواهد شد». این‌روزها که پیکرهای مطهر شهدای مدافع حرم «سعید کمالی» و «علی جمشیدی»، پس از چهار سال از «خان‌طومان» سوریه بازگشته است، می‌توان تجلی این سخنان سردار شهید حاج قاسم سلیمانی را، به‌خوبی مشاهده کرد.

شهید مدافع حرم «علی جمشیدی»، یکی از این دو شهید والامقام است که در دوران حیات پُربرکت خویش، شهید شد؛ برای همین بود که به مقام والای شهادت دست پیدا کرد. در کلیپی که درباره این شهید والامقام پخش شده است، می‌بینیم که یکی از دوستان وی، در حالی که «علی جمشیدی» را در حرم حضرت علی (ع) همراهی می‌کرد، به همین کلام برحق سیدالشهدای مقاومت، اعتراف می‌کند و درباره او می‌گوید: «ایشان را که می‌بینید شهید زنده هستند و یک مدت دیگر شهید می‌شوند؛ حالا کِی‌اش را اللهُ اعلم؛ ولی شهید می‌شوند».

آری! حق «علی جمشیدی» شهادت بود و همه می‌دانستند و می‌گفتند که تو برای زمین نیستی؛ چراکه «علی» غیرت علوی داشت. «علی» در دنیا لحظه‌ای برای کارهای فرهنگی تاب و قرار نداشت و دل و روح خود را وقف خادمی شهدای گمنام و اردوهای جهادی کرده بود. او واقعاً چه دیده بود که چشمانش، این‌همه کارهای بزرگ را کوچک می‌دید؛ برای همین وقتی که دید نمی‌تواند با نام «علی جمشیدی» به وصال عشق برسد، نام جهادی «حسن فاطمی» را برای خود برگزید تا مانند امام حسن (ع) غریب و مانند حضرت زهرا (س)، مفقودالأثر باشد. آری! باید او را «مجنون گمنام» نام نهاد.