پگاه مرادی نصاری - مادر من جانباز شیمیایی بیست درصد بود که ریه هاش به خاطر شیمیایی به شدت آسیب دیده بودن تا جایی که به سرطان سینه مبتلا شد و طبق نظر تمام پزشکای بیمارستان ساسان علت سرطانش شیمیایی ریه هاش بوده. حتی چندین دکتر فوف تخصص ریه به بنیاد نامه نوشتن که به خاطر اعصاب و روان و شیمیایی به سرطان مبتلا شدن و الان متاسفانه مادرمو شیش ماهه به خاطر آب آوردن ریه هاش از دست دادیم.

حالا نه تنها شهید محسوب نشد، حتی به درصدش هم اضافه نکردن و حتی حقوق پرستاریش که یکی دو ساله بهش دادن قطعش کردن. برادر کوچیکم با ماهی دو میلیون و دویست، پدرم بدون مادر، چطور از پس مشکلات بربیان؟!

حتی حق عائله مندی حقوق پدرم و هشتصدهزار بعد مرگ مادرم از حقوق پدرم کم کردن. این چه نوع مملکتیه که ما توش زندگی می کنیم؟ تمام دکترا تشخیص دادن که ریه های مادرم چون خیلی ضعیف شده بودن تاب سرطان رو نیاورد و با یه ماه ریه هاش آب آورد و سکته قلبی کرد ولی چرا شما حتی حرف دکترای مملکت خودتونم قبول ندارید؟

برادر بیست و هشت سالم با مدرک لیسانس مهندسی مکانیک بیکاره. چند ساله نه وامی بهمون میدن که شغل آزاد بزاره تا استخدامش می کنید.

با این وضعیت روحی حداقل وامی بهمون بدید که مغازه ای براش باز کنیم. خواهش می کنم یکیتون جوابگوی ما باشید. ما سه تا فرزند با شرایط روحی و مالی بد ازتون خواهش می کنیم به مشکلاتمون رسیدگی کنید.