فاش نیوز - در دورانی که انقلاب اسلامی گرفتار تلاطم و امواج خطرناک جهان استکبار بود و همه دنیا علیه آن بسیج شده بود و از هیچ کوشش و تلاشی برای نابودی آن دریغ نمی کردند، این مردم همیشه در صحنه بودند که با 98 درصد آرا به نجات آن شتافته و آری گفتند.

وقتی انقلاب اسلامی پیروز شد، همین مردم بودند که به فرمان امام راحل دور هم جمع شدند و مرکزی بنام "کمیته انتظامات" تشکیل دادند. اسلحه به‌دست گرفتند و به صیانت از آن پرداختند و صفر تا صد مشکلات بر عهده آنها بود. اگر چه دولت در آن دوران مورد تهاجم سیاسی استکبار جهانی بود و همه ابر قدرت ها، مخالف ادامه بقای انقلاب اسلامی بودند. پس این مردم بودند که پایه‌های انقلاب را با اهدای خون خود استحکام بخشیدند.

وقتی جنگ تحمیلی آغاز شد، مگر همین مردم نبودند که از اهدای یک تخم مرغ گرفته تا بخشش خون هشت جوان از یک خانواده بدون ادعا ایستادند و از آن دفاع کردند. مگر همین مردم نبودند که یتیمی و زجر کشیدند، سلامتی دادند، فرزندان رشیدشان را در مقاطع عالیه تحصیلی و....با بدنی ورزیده همانند کوه راهی جبهه نمودند. از زیر قرآن عبور دادند و اسفند برایشان دود کردند به امید اینکه به‌سلامت برگردند. اما نه تنها به‌سلامت برنگشتند بلکه پیکرهایشان دهه ها طول کشید تا تفحص و پیدا شود.

 مگر همین مردم نبودند که جلوی دوربین های رسانه های خارجی، استواری و استقامت ملت ایران را به نمایش گذاشتند؟ مادری که استخوان‌های جوانش را در کفنی حاوی پنبه و استخوان گذاشته بود و خطاب به دشمنان فریاد می‌زد: هشتاد کیلو پسرم را دادم، دو کیلو استخوان تحویل گرفتم، پس ما را از تحریم کردن نترسانید؟!

اینها همان مردمانی هستند که همه سرمایه خانواده‌شان ده کیلو برنج بود. وقتی وانت کمک به جبهه می‌آمد، از گلوی بچه خود می‌گرفتند و تقدیم رزمندگان می‌کردند.

همین مردم بودند که وقتی ارتش رژیم بعثی صدام بدون هیچ مقدمه و هشداری تا پنج کیلومتری اهواز آمد و خرمشهر را محمره نامید، به اربابان کثیف خود قول داد که ظرف سه روز از مرکر تهران صدای دولت عراق را به سمع و نظرشان برساند.

باز همین مردم بودند که در عناوین مختلف قومی قبیله ای با پوشش های متفاوت وارد میدان شدند و در مقابل جنگی کاملا" نابرابر و ناعادلانه ایستادند.

یادمان هست که در طول روز بالغ بر یکصد نفر از عزیزانمان را برای تشیع می‌آوردند. یادمان هست وقتی پدری شهید می‌شد، پسرش سلاحش را در دست می‌گرفت. اینها مربوط به قرن‌ها قبل نیست! در شاهنامه و کتب تاریخی نیامده است. حقایقی از همین عصر معاصر ماست. حقایقی که به هیچ‌وجه نمی‌توان آن را کتمان کرد.

هشت سال مبارزه، هشت سال جنگی سخت و در پاره‌ای از اوقاتش سخت‌تر از سخت. جنگی که ما فشنگ برای شلیک به دشمن نداشتیم ولی آنها مدرن‌ترین سلاح‌های روز را در اختیار داشتند.

هیچ‌گاه یادم نمی‌رود خاطره تلخ روزی که تشت‌های بزرگی را آوردند و بچه‌ها فکر کردند برای استحمامشان آورده‌اند اما طولی نکشید که گالن‌های گازوئیلی را به همراه آوردند. فشنگ‌های زنگار بسته  زیرخاکی را به بچه ها دادند و گفتند شرمنده، فشنگ برای جنگ کم داریم. این فشنگ‌ها را در تشت بریزید و با گازوئیل زنگارشان را پاک کنید و در خشاب‌هایتان بگذارید. اما در مقابل ما سلاح‌های آلمانی تمام اتوماتیک که در یک دقیقه 300 فشنگ به سمت رزمندگان شلیک می‌کرد، قرار داشت.

این مردم همان مردمی هستند که خانواده‌های آنها رادمردان تشکیل می‌دادند. وقتی که می‌دیدند عزیزی غرق در خون می‌شود درنگ نمی‌کردند. برادر پیکر برادر را در آغوش می‌کشید و به ندای هل من ناصرا ینصرنی امام راحل لبیک می‌گفت و تا شهادت پیش می‌رفت.

همان مردمی هستند که ایستادند و خم به ابرو نیاوردند و اقتدار و امنیتی که امروز در آن زندگی می‌کنیم را به ارمغان آوردند. همین مردمی که وقتی حضرت آقا می‌فرمایند امروز یوم الله 22 بهمن است، شاید از بی‌مهری‌ها دل‌زده و گلایه‌مند باشند اما در روز موعود صحنه‌های حضورشان را در مقابل دیدگان جهانیان به رخ می‌کشند.

اینها همان مردمانی هستند که در فتنه 88 وقتی دشمنان انقلاب و خود فروختگان داخلی کشور را تا لبه پرتگاه بردند، حماسه نهم دی ماه را خلق کردند آنسان که سکوتی غیر قابل تصور همه دشمنان انقلاب اسلامی را فرا گرفت. دشمنانی که تا روز هشتم دی ماه برای براندازی نظام شرط‌بندی می‌کردند اما مشتی محکم‌تر از سه دهه قبل خورده‌اند.

دشمنان انقلاب اسلامی در طی این سال‌ها وقتی امواج حضور مردم را دیدند، فهمیدند که ارزش‌های انقلاب و خون پاک شهدا همچنان پابرجاست و این موج حضور را نمی‌توان با گلوله تهدید کرد.

آری این مردم لیاقتشان این نیست که برای امرار معاش درد بکشند. حق فرزندانشان نیست که در سن سی سالگی مجرد بمانند و تنها دلیلش هم کم مهری و کم‌توجهی دولت باشد. مردمی که تا پای جان پای انقلاب ایستادگی کردند باید تکریم شوند و فضای جامعه را برای بهتر زندگی کردن شان مهیا نمود. آنها جز تامین آینده و حال، چیزی مطالبه نمی‌کنند و همچنان ایستاده‌اند، پس می‌طلبد به پاس احترام شهدا و امام شهدا دولتمردانی که از جنس ایثار پای در قوه مقننه باز کرده‌اند، بدون تعلل تاریخ این سرزمین را یک بار دیگر به ایام انقلاب امام راحل ببرند.

سخن آخر اینکه این همه بی‌مهری و عدم توجه به جامعه، راه حل نیست و مسئولان باید حلال مشکلات مردم باشند که اگر چنین نکنند، بسیار زود دیر می‌شود.

والسلام من اتبع الهدی

رضا امیریان