مسعود نیک ابدی - کفش آهنی به پا کردم. کیسه نان خشک بدوشم و کوزه آب به دستم. مشتی نامه های ارگانی در کیفم. سال هاست از ناحقی و ناسپاسی مدیران اجرایی و فرماندهان پشت میزی می‌نالم. ما که روزی برای بیرق سرخ امام حسین جنگیدیم.. امروز به دست بدتر از شمر گرفتار شده ایم. این قطره قطره چکانی برای قشر جنگجویان حیا می خواهد.
نام های معسر و درمانده همردیف گدایی برای شیرمردان دیروز عجب لذتی دارد.. آیا تو که معسر مینامی جبهه را دیدی؟ من خود راضیم به معسر بودن آن هم پارتی می خواهد به خدای امام حسین قسم که آرزوی مرگ دارم از این زندگانی.. چند سال باید بچرخم دور خود با این قوانین و تورم ثانیه ای در وطنم. حاضرم زنده زنده مرا درون قبرم جایی دهند. بس کنید دیگر نه ما رزمنده ایثارگر و جانبازیم.
اون تایید درصد ماده ۸۷ بعد مرگم را بگذارید در پیت خبرش را بیاورید. ما آخرش نفهمیدیم این کشور برای این چندین نفر درمانده شده.. یا از چپاولات مزائده خریداران رانتخواری اختلاس و رشوه و باندبازی به این روز افتاده. هیچ مدیری و رئیسی و صاحب سمتی پشت میزی.. تا میگویی ایثارگرم قیافه می شود درهم با هول دادن هان هان بیرون کردن فقط میگوید بیرون فقط ۲۵ درصد ببالا بیاید درون.
سرباز همیشه آماده ولایتم تا لحظه مرگم