فاش نیوز - اینکه سهمیه هایی فراوان به خانواده ایثارگران داده‌اند کاملا ملموس است. شما کمتر جایی، وزارتخانه، سازمان، ارگان، نهاد و...را پیدا می‌کنید که قوانین تخفیفی و حمایتی نسبت به ایثارگران نداشته باشد و این‌ها حاصل قانونگذاری در ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی است.
مجلسی که بدون فکر و انجام کار زیربنایی برای اقنای موقتی و مسکنی و صرفا برای انقلابی نشان دادن خود، هر قانون حمایتی که راجع‌به ایثارگران آمده است را تصویب کرده
(نمونه‌اش همان مطلبی که نماینده‌ی مجلس چند روز پیش در همین مورد عنوان کرد) قوانین حمایتی در مباحثی چون سهمیه‌ی دانشگاه، بنزین، طرح ترافیک، استخدام، مسکن، بلیط‌های حمل و نقل، ارتقاء شغلی، بازنشستگی، واردات، صادرات، ساخت و ساز و قس‌علی‌هذا.
حال با یک بررسی میدانی و تطبیق داشته‌های یک ایثارگر، در فرض نمونه در بالاترین سطح ایثارگری مثلا (جانبازان ۷۰ درصد) با یک کارمند در سطح بالاترین شاغلان جامعه مثلا (شرکت نفت و یا بانک) هر دو با سی سال سابقه، فارغ از فعالیت‌های شخصی اقتصادی‌شان خواهیم دید داشته‌های یک کارمند شرکت نفت یا بانک، حداقل سه برابر یک جانباز ۷۰ در صد می‌باشد. این مطلب را کسی می‌گوید که خود هم کارمند بانک است و هم جانباز ۷۰ درصد اما از بنیاد حقوقی دریافت نمی‌کند ولی آشنایی کامل به پرداختی‌های جانبازان دارد.
حال چطور چنین تناقضی ممکن است؟
علتش این است که:
۱-تمام ایثارگران از تمام قوانین حمایتی تخفیفی استفاده نمی‌کنند؛ مثل سفره‌ای می‌ماند که پهن است و انواع و اقسام غذاها در آن هست ولی معده توان هضم دو سه نوع آن را دارد.
۲-در اکثر مواقع، این قوانین برای بهره برداری و استفاده پیش‌زمینه می‌خواهد؛ مثلا برای ساخت و ساز و تخفیف‌های ساخت بنا نیاز به زمین هست.
۳-در بسیاری از مواقع قوانین معارض وجود دارد؛ مثلا در باب سهمیه‌ی استخدام، در صورت استخدام جانباز در هر یک از دستگاه‌ها حقوق جانبازی قطع می‌گردد.
۴-بسیاری از قوانین، حمایتی عدالتی است؛ مثلا سهمیه‌های حمل و نقل، مثلایک جانباز برای مسافت‌های طولانی نمی‌تواند سوار اتوبوس شود. لذا سیستم نیم‌بها بودن بلیط هواپیما تعبیه شده است...
و موارد بسیار دیگری که ذکرش از حوصله خارج است.
اما مردم درست می‌گویند؛ چون آنان بر اساس دیده‌ها و شنیده‌ها، بدون تحلیل قضاوت می‌کنند؛ همان کاری که ما اغلب نسبت به دیگران انجام می‌دهیم.
اگر تمام قوانین حمایتی و تخفیفی را به‌طور متوسط بین تمام جانبازان بالسویه تقسیم کنیم، ماهی سه میلیون نمی‌شود؛ اما تحمل بار نیش و کنایه‌ی مردم بسیار سنگین‌تر از این‌هاست.
ایراد کجاست؟
ایراد از سیستم قانونگذاری است. اگر از همان ابتدا با تحقیق و صعه‌ی صدر بررسی و قانونگذاری صورت می‌گرفت، این‌همه سال لقمه‌های گلوگیر قسمت ایثارگران نمی‌شد در کمترین حالت می‌توانستند حقوق پرداختی این عزیزان را ۳۰ درصد از حقوق هماهنگ پرداخت بیشتر بدهند؛ و در عوض، کلیه‌ی قوانین حمایتی تخفیفی را بردارند. آن وقت مشاهده می‌شد که ایثارگران با چه عزت و آبرویی نزد جامعه، خانواده و خود قدم برمی‌دارند.
اگر رفتید پیش استاد و برای نمره خواهش کردید و به شما داد، بدانید شما را دوست نداشته و خواسته است شما را از سرش باز کند و کار خودش راحت شود.
مجالس قانونگذاری ما این‌گونه عمل کردند.
جانباز نخاعی، احمد مهری