جانباز رمضانعلی کاوسی - فقیری به ثروتمندی گفت: اگر من در خانه‌ی تو بمیرم با من چه می‌کنی؟ ثروتمند گفت: تو را کفن می‌کنم و به گور می‌سپارم. فقیر گفت: امروز که هنوز هم زنده ام، مرا پیراهن بپوشان و چون مُردم، بی کفن مرا به خاک بسپار...!

 این روزها وضعیت اقتصادی برای اغلب سرپرستان خانوار به قدری بغرنج شده که مدام دست به دعایند شرایطی فراهم شود تا بتوانند به طریقی خوراک، پوشاک و... زن و فرزند خود را تأمین کنند. بسیار آشکار است که ماجرای کرونا در کنار مشکلات اقتصادی ناشی از پرواز قیمت سکه و دلار، زندگی را برای اغلب افراد جامعه تنگ و تاریک کرده است. جادۀ ناهموار و چرخ زندگی قدرت چرخیدن و بالا رفتن از سربالایی‌های متعدد و صعب‌العبور اقتصادی را ندارد. مردم آنقدر تحت فشارند که پروپاگاندای بسیاری از مسئولین نیز سبب جوانه زدن بذر امید در دل‌هایشان نمی‌شود. انگار هر چه آنها مصاحبه می‌کنند و وعده می‌دهند، دو یا سه روز بعد سیل گرانی و بدبختی رقص کنان به سمت مردم بیچاره سرازیر می‌شود.

 اوضاعی دیدنی داریم، امروز. وقتی اخبار را پیگیری می‌کنیم، یا آمار دهشتناک کرونا دلمان را می‌لرزاند یا واگذاری بیت‌المال به بعضی افراد، به بهانۀ خصوصی‌سازی نگرانمان می‌کند یا گزارش دادگاه اختلاسگران و دزدان سبب می‌شود انگشت به دندان بگیریم و به حال زار هموطنانمان گریه کنیم. اگر دقت کرده باشید، متوجه خواهید شد که گویندگان اخبار تلویزیون هم دیگر آن شادابی قبل را ندارند. اگر لبخند محوی نیز بر لب می‌نشانند، مشخص است آن لبخند مصنوعی است که مثلاً بتوانند دل ملت را شاد کنند.

 از کرونا، اختلاس ها و سوء مدیریت برخی مسئولان بدتر، کسانی هستند که در تلاشند از این آب گل آلود ماهی بگیرند. متأسفانه بسیاری از صاحبان زر و زور و ثروت، نیز زمان فعلی را که مردم ما در بدترین شرایط به سر می برند، برای انباشت سرمایۀ خود انتخاب کرده اند. احتکار مایحتاج مردم، ابزاری در دست این از خدا بیخبران است که روز به روز بر صفرهای حساب های ارزی و ریالی شان بیفزایند.

 یادآوری و شمارش مشکلات و معضلات جامعه کار سختی نیست. باید بتوانیم در برابر سیل بنیان‌کن مشکلات چاره‌اندیشی کنیم. واقعاً چگونه باید از این شرایط سخت عبور کرد؟ وظیفۀ متمکنین و کسانی که درد مردم دارند در برابر افراد آسیب پذیر جامعه چیست؟

 وظیفۀ انسانیِ ما حکم می‌کند بیشتر به فکر هم‌نوعان خود باشیم. اگر شخص آبروداری به شما رو انداخت، بدانید که اول از خدا درخواست کمک کرده، خداوند نشانی شما را به او داده است. مطمئن باشید اگر توانستید به کسی کمک کنید از سرمایۀ شما کاسته نمی‌شود، وقتی برگی از درخت می‌افتد، خداوند برگ دیگر را برای روییدن جایگزین آن می‌کند.

 یادآوری این نکته نیز ضروری است که وقتی فکر کمک به افراد آسیب پذیر در ذهنمان متبلور می‌شود، شیطان آرام نمی‌نشیند. او در قالب یک "جاهلیت مدرن" دنیا را برایمان رنگ آمیزی می‌کند. مرتب تلنگرمان می زند که «به فکر پیری و کوری خودت باش». به فکر آیندۀ زن و بچه‌ات باش. همسایه ات نان ندارد بخورد به تو چه! فلان شخص پول اجاره خانه اش عقب افتاده، مشکل خودش است! فلان معلول پول ندارد ویلچر قراضه اش را با یک ویلچر نو عوض کند، می خواست حواسش را جمع کند تا معلول نشود و... هزاران مثال از این دست است که شیطان وسوسه‌ات می‌کند دست در جیبت نکنی.

بیاییم با توکل بر خداوند دست در دست هم نهیم به مهر تا از این شرایط سخت اقتصادی و ویروس زدگی به سلامتی عبور کنیم.