گاهی سفره‌های غذا در پادگان دوکوهه و قبل از عزیمت پهن می‌شد. گاهی هم در وسط خاکریز و سنگر نا امن نزدیک خط مقدم در حالی که صدای سوت خمپاره‌های کور دشمن دائم به گوش می‌رسید. گاهی پیش از عملیات و گاهی در شادی پس از پیروزی. بالاخره سفره غذا لازمه حیات رزمندگان اسلام بود و حالا در چهلمین سالگرد دفاع مقدس تصاویر و خاطرات زیادی از این سفره‌ها بر جای مانده است. اما آنچه به این سفره‌ها برکت و ویژگی خاص می‌داد، ساده و صمیمی برگزار کردنش بود. وقتی دکتر، مهندس، کشاورز، معلم، کارگر و دانش آموز همگی فشرده سر یک سفره می‌نشستند و با صمیمیتی مثال زدنی نان خشک و پنیر می‌خوردند و چنان شعفی در چشم‌هایشان دیده می‌شد که گویی غذایی بهشتی می‌خورند و کسی جز هم سفره‌هایشان این لذت را درک نمی‌کند.

فرمانده و رزمنده هم نداشت. فرمانده لشکر و فرمانده گردان و گروهان با سرباز و بسیجی تازه وارد همه خود را در یک سطح می‌دانستند و از سفره‌های ساده و بی‌آلایش خود لذت می‌بردند. وقتی سفره‌ها در پشت جبهه و پادگان پهن می‌شد، غذای گرم به لطف آشپزهای منطقه، پابرجا بود سفره‌هایی سرشار از خنده و شوخی که اتفاق جدانشدنی جمع‌های رزمندگان بود. اما بسیار پیش می‌آمد که سفره‌های سنگری تنها نان خشک و پنیر یا خرما و مربا... را به خود می‌دید و قوتی که رزمندگان را برای یک شبانه روز جنگ سخت نگه می‌داشت و پرورش می‌داد.

به قول شهید سید مرتضی آوینی این سفره‌ها نماد قناعت بود و شبیه به سفره‌‌هایی که کشاورزان بر سر زمین‌های زراعت خود پهن می‌کردند. حالا رزمندگان به آن سفره حضرت زهرا(س) می‌گفتند و بعد از قرائت دعای فرج ، می‌گفتند: اَللَّهُمَّ ارْزُقنا رِزْقاً حَلاَلاً طَیِّباً...  و بعد دست به نان‌های داخل سفره می‌بردند.