فاش نیوز - در معاشرت با انسان­‌ها گاهی با اشخاصی برخورد می­‌کنیم که وقتی لب به سخن می‌­گشایند، آرزو می‌­کنیم ای کاش زودتر حرف زدن را تمام کنند. اغلب این افراد حرّاف از لحاظ شخصیتی کوچکند. به راحتی پشت سر دیگران غیبت می‌کنند و بی مهابا تهمت می‌زنند. اینها شخصیت و بزرگی خود را در تحقیر دیگران جستجو می‌کنند.

 معمولاً این افراد خود را علامۀ دهر می‌پندارند، اما با تصمیم‌های نادرست مرتب برای دیگران مشکل آفرینی می‌کنند. وقتی از او سؤالی می‌پرسی، چنان می‌نمایاند که انگار پاسخ همۀ پرسش‌ها را می‌داند. این افراد غرور کاذبی در ذهن دارند که به خود اجازه نمی‌دهند به انتقاد دیگران گوش بسپارند. چه بسا که با سخنان بیهوده و حساب نشده، هم خود و هم دیگران را به زحمت می‌اندازند. طبیعی است وقتی فردی زیاد صحبت کند، خواه ناخواه فرصت سکوت و تفکر از او سلب می‌شود.

حضرت علی(ع) می‌فرمایند: «إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْکَلَامُ» (چون عقل و خرد به مرتبه کمال رسد، گفتار کم گردد.) همچنین، حضرت در جملۀ دیگری می‏‌فرماید: «زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد» یعنی شخص عاقل، عقل خود را پیش از زبانش به کار می‌اندازد. انسان عاقل برای شروع هر کاری ابتدا خوب فکر می‌کند؛ سپس عقل و شعور خود را به کار می‌گیرد، هنگامی که به درستی سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار می‌گشاید.

افرادی که به بلوغ شخصیتی و عاطفی رسیده‌اند، اغلب ساکتند و کم‌گویی را در زندگی پیشۀ خود می‌کنند. به همۀ افراد جامعه به دیدۀ احترام می‌نگرند و کسی را تحقیر نمی‌کنند. معمولاً این افراد "درد مردم" دارند و پیوسته درتلاش‌اند مشکلات دیگران را حل کنند. این افراد متواضعند و انتقادپذیریشان زبانزد خاص و عام است. در مسیر من الله الی الله قدم برمی‌دارند و برایشان مهم نیست دیگران دربارۀ آنها چگونه فکر و قضاوت می‌کنند. اینها به ندرت خود را با دیگران مقایسه می‌کنند. چنانچه گاهی بازنده شدند نیز زمین و زمان را به هم نمی‌دوزند، زیرا معتقدند دنیا در حال گذر است؛ گاهی باید برنده بود، گاهی هم بازنده!

مهربان بودن، جزء صفات ذاتی این اشخاص بزرگ است. آنها اغلب لبخند بر لب دارند و در مواجهه با دیگران به خوبی‌ها و صفات پسندیدۀ افراد اشاره می‌کنند. مردم وقتی با این افراد مواجه می‌شوند، احساس خوبی پیدا می‌کنند و مسحور آرامش و اخلاق نیک آنان می‌شوند. وقتی قرار است به دیگران انتقاد کنند، حساب شده، عاقلانه و از روی دلسوزی سخن می‌گویند. تمام تلاش اینها مبتنی بر این است که انتقادشان طرف مقابل را خُرد و تخریب نکند. معمولاً این افرادِ بالغ و خداجو اصرار بر به کرسی نشاندن نظر خود ندارند؛ اظهار نظر می‌کنند و می‌گذرند.

افرادِ بالغ زود باور نیستند، اما کاملاً به نظر و سخنان مخاطب خود توجه می‌کنند. اینها پیرامون هر مسئله‌ای که پیش می‌آید مطالعه و تحقیق می‌کنند. این افراد وارسته زندگی را سخت نمی‌گیرند، به دنیا نمی‌چسبند، سعی می‌کنند شاد زندگی کنند و به رنج­‌ها و سختی ها لبخند می‌زنند.
 

جانباز رمضانعلی کاوسی