خسروی - من جانباز زیر ۲۵درصد هستم. به خدا مشکل جانبازیم سرما که شروع میشه. تمام استخوان های بدنم به خصوص پاهام درد شدید میگیرن. حتی بیشتر وقتا شب ها از درد بیدار می شم یک بار هم اعتراض کردم نتیجه نگرفتم. مشکلاتی که جانبازان زیر بیست و پنج دارند کمتر از بقیه که جانبازی بیشتری دارند نیست.

بیشتر وقتا واقعا کلافه ام ولی پیش خودم فکر می کنم یه جانباز شیمیایی اعصاب و روان مثل ما چقدر درد می کشن. مهم نیست تحمل می کنیم اما انصاف و عدالت ایجاب می کند فکری به حال این قشر هم بشود.

باور کنید جانباز و شهدا از کسی طلب ندارند و گله مند نیستند. اینجانب زمانی عکس شهید را می بینم یا چند وقت یک بار به نمایشگاه دائمی شهدا میرم بغض امان را می بره.ولی الان بسیار گله مندبم از وضع موجود. بیشتر عوام به جانبازان و فرزندان شهدا دید حقارت و طلبکارانه دارن.

مثلا در همین اداره که من شاغلم مسئول کارگزینیش وقیحانه در جلسه اداری میگه جانبازان و فرزندان شهدا جزء نجوم بگیران اند و حقوق می گیرن. بنده با مدرک دکتر بدون درخواست سهمیه تو همین اداره هنوز کارشناسم. همون خانم پایان سال نزدیک به بیست میلیون پاداش مزایا گرفته. به خون شهدا بنده زیر یک میلیون تومن گرفتم.

واقعا حق شهدا و جانبازان نبود که چنین شرایطی را تحمل کنند. من ایراد را به دولت می بینم که جامعه امروزی از شهدا و جانبازان گریزان و تا حدودی نفرت دارد. شما ثابت کنید فلان جانباز و یا خانواده شهدا اختلاس کرد و یا متمول شده.

ما هم اعتقاد داریم انقلابی گری فقط مختص این قشر نیست. اتفاقا خود این عزیزان از وضع موجود به شدت نگرانند. انقلاب مفهوم اختصاصی نیست که فقط انهایی که در راس هرم کارند، تمام مشکلات را به این قشر تعمیم دهند تا خانمی مثل مسئول بنده چنین تفکری داشته باشد.

به گفته دوستان، کهنه سربازان انگلیس و امریکا و یادگاران جنگ جهانی دوم بخصوص در ژاپن ارزش خاص خود دارند و افتخارات آن جوامع هستند. من نگرانم که انچه روزی ارزش ملی (دفاع)بود به ضد ارزش تبدیل شود واین یعنی شکست انقلابی بودن.

به خدا به دیدگاه بنده از هشدار گذشته نگذاریم که ارزش های ملیمان به خاطر دیدگاه مدیرتی و آموزشی اشتباه برای همیشه تباه شود که خون شهیدان همیشه بیدار، خاکریزهای الماس شده، به فراموشی سپرده شود و این بالاترین جفا برای آرمان های انان است.