مهدی غیاثی - گله دارم از همه...

پدر من در سن ۱۳سالگی در سال های ۶۶و۶۷ به جبهه ها اعزام شده به دلیل سن کمش درسال ۶۶وقتی که۳۷روز از جبهه او می گذشت، در منطقه ی شلمچه دچار مجروحیت خمپاره و شیمیایی شدند.

 از آنجا که سن کمی داشتن در نقاحتگاه منطقه چند ساعتی بستری شده و بعد به شیراز اعزام می شوند و بعد از دو روز ترخیص تهران برمی گردند ..از آنجاکه حال خوبی نداشتن تنها خود را به خانه می رسانند و بعد ازآن در شهر خود و بهداری شهرشان تحت درمان و تجویز دارو قرار می گیرند...از آنجا که هم ازناحیه تیر و ترکش و اعصاب و روان و هم شیمیایی مجروح شده اند دارای سند ومدارک مربوط به نقاحتگاه و شیمیایی لشگر را دارند..

اما باکمال تاسف وناباوری به جای حمایت ازسوی بعضی از برادران سپاه جهت دریافت جانبازی و تعیین تکلیف پدرم درجواب می گویند طبق دستورالعمل برای اعصاب روان، بایدبالای شش ماه جبهه داشته باشید. گواهی لشگر مربوط به شیمیایی اونیز موردملاحظه قرار نمی گیرد...

پدرم تنهاسواد راهنمایی داردواکنون درچهل وپنج سالگی دیگرازنفس افتاده صدایش راهم نمیداند چگونه به مسئولان مربوطه برساند..از مسئولان میخوام فکری به حال پدرم کنند. به خداقسم که تضییع حق این افراد خوب نیست...باید مسئولان بدانند رزمنده ی سیزده ساله در سال ۶۶نمیدانسته که می خواهد مجروح شود و زود برگردد...

چرابا بعضی دستورالعمل های نسنجیده موجب تضییع حقوق عده ای می شوند...لطفا تو را به خاطرخدا وامام حسین پیگیری کنیدپدرمن ۴۵ساله است باید فکری به حالش کنندبا دو فرزندکه به خاطراثرات شیمیایی و اعصاب و روان سختی بکشه..

لطفاکاری کنیدتمام مدارکش هست کاری کنید.