همسر جانباز10درصد - خدمت همه ی جانبازان عزیز با هردرصدی.

همسر من جانبازشیمیائی و ده درصد جانبازی دارد، بدون یک ریال حقوق، اما با کوهی ازمشکلات و درد و غم و با چشمانی همیشه نگران و اشکبار! دو فرزند داریم که ازنظر روح و روان بهم ریخته هستند، چرا که از پدر فقط رنج، بیماری، تنگی نفس، خِس خِس سینه و عصبانیت دیده اند.

سِرم، آمپول، اسپری سالبوتامول و ... و درکنج خانه ماندن، بی تفریحی، بی پولی و حسرت آرزوهای به دل مانده مادری درد کشیده، که پرستاری ازپدر جانبازی را می کند ولی در پدر توانی برای قدردانی و تشکر نماده تا غصه مظلومیت مادر را بخورد تنها چیزهای زندگی ماست.

همسر جانبازم از شوهر فقط اسمش را یدک می کشد، نه محبتی، نه دست نوازشی و نه احساسی که بشود با آن این زخم و دردهای زندگی را التیام داد. چرا که تنگی نفس امانش را بریده و مجبوراست با این وضعیتش مسافرکشی هم بکند تا برای تامین مخارج زندگی دست به سوی هر نامردی دراز نکند.

چرا امثال همسر من گمنام مانده اند؟

کجای دنیا به یک جانبازشیمیائی درصد نمی دهند، آن هم به علت نبود مدارک بالینی؟

مگر نه اینکه درجنگ همه چیز نابود می شود، چه رسد به مدارک بالینی؟

کجای دنیا یک تکه کاغذ را ارجحیت می دهند به مدرک زنده، که خود جانباز است؟! جانبازی که با گرفتن یک عکس رادیولوژی و آزمایش معلوم می شود که شیمیائی و جانباز است.

مگر سرباز ژاندارمری بودن جرم است؟

این سرسوزنی ازمشکلات من و بچه هایم است، حال ازشما می پرسم، آیا من نباید بچه های سالمی تحویل جامعه بدهم؟

پسرم ازمدرسه نمونه به شاهد منتقل و افت تحصیلی پیدا کرد و الان هم پشت کنکور می باشد با روحیه ای کاملا خراب. دخترم هم دست کمی از پسرم ندارد. ولی من به عنوان مادر تنهاکاری که کردم تربیت خوب و درست بچه هاست و بیش ازاین کاری ازپیش نبرده ام!

دست همه ی خانواده جانبازان را می بوسم چون خودم باتمام سلول های بدنم درد آنها را کشیده ام، پس 70 درصد یا 10 درصدنباید داشته باشیم، همه درد کشیده ایم، منتها یکی کمتر و یکی بیشتر. امیدوارم به دادمان برسند.

باتشکر