مرتضی قنبری وفا - هنگامی که در بسیاری از ادارات و سازمان ها، شاهد برخوردهایی نه چندان مناسب هستیم، در برابر شاهد برخورد گروهی از مدیران دلسوز هم می باشیم که شاید لازم باشد گفته شود.

 زمانی که بنده در خرداد ماه بازنشسته شدم، طبق قانون جدید بازنشستگان سال 99 تمام، سنوات خدمتی و مانده مرخصی را باید یک جا از محل، منابع خود دستگاه پرداخت شود و با نظر معاونت اداره و مدیر کل، بنده در الویت اول این دریافتی ها قرار گرفتم، هنگامی که همه شرایط مناسب پرداخت آماده بود، ناگهان یک بخشنامه جدید آمد که اداره را ملزم به رعایت چند نکته قرار داده و یک شبه، کار ما گره خورد.
پس از آن دچار مشکلات عدیده ای شدم که حل آن، در دست کسی نبود و بنده مرتبا" به اداره سرکشی می کردم، بخصوص آنکه فرزندم به تازگی ازدواج هم کرده بود و این مسئله، مزید بر علت شده بود.

 در آخرین مراجعه بنده به معاونت (سید) با پوزش نامی نمی برم که ما از سال 68  همکار بودیم و می دانستم سید از نیروهای ارزشمدار است، وقتی سید حال و احوالم را خیلی پریشان دید گفت، قنبری جان، به خدا اگر دست من بود، همین فردا پرداخت می کردم، این قوانین دستم را بسته، تازه من اگر کاری برایت بکنم، هیچ منتی سر تو ندارم، همین میز و مقامی که اینجاست، از برکت ایثار شماست (در ضمن یکی از برادرانش جانباز شیمیائی و آزاده بود)، بعد رو کرد به شخصی دیگر در اطاق و گفت (آقای میم) این قنبری وفا جانباز 70 درصده، برادرش شهیده، آیا این بنده خدا برای این انقلاب و نظام کوتاهی کرد؟ چیزی دیگر داشت و نداد؟

 در آخر سید باز هم قول داد تمام تلاش خود را در این مسیر انجام دهد. با سید خداحافظی کردم، شاید دست خالی برگشتم اما سخنان سید، یک دنیا آرامشی وصف نشدنی به من عطا کرد و امیدم بیشتر از همیشه شد.

والسلام