تاریخ : 1399,یکشنبه 12 بهمن14:45
کد خبر : 80588 - سرویس خبری : مقاله و یادداشت

دل به عشق زنده می ماند، عشق به امام(ره)


دل به عشق زنده می ماند، عشق به امام(ره)

رهبری که قدرت و نیروی مردم ایران را باور داشت، عزت و شرف مردم ایران را، حیثیت و شرف خود می‌دانست.

داریوش احمدرضا بهمنیار

فاش نیوز - موعدش رسیده بود. در هواپیما باز شد. نوری بیرون آمد. قامت افراشتۀ مردی که استقلال و آزادی ایران را با خود به ارمغان آورده بود، بر پلکان هواپیما ظاهر شد. امام پله‌ها را پائین می‌آمد. حکم پیری داشت که عبا بر می‌کند. شکاف انداخت و از تخته‌ی در نفوذ کرد به دل‌های مشتاق عاشقانش. همان دم پرنده‌ای در قفس سینه بال می‌زد، بال زدن پرنده بیدارمان کرد. آمدن امام حلاوت و سُکر صبح را داشت، این تن دیگر مال ما نیست. پیش از این هم نبود. از محفظه‌ی چهارم وجود، پریده بودیم به شاخه‌ی اول، این حالت را از قبل می‌شناختیم. وقتی شعار می‌دادیم خمینی خمینی! قلب ما باند فرودگاه توست. یقین آدمی ما همانی نیست که نام ما را داشت پرده‌ای مخفی‌تر، تا موعدش نرسد پرده نمی‌افتد.

زمانی که امام خمینی (رضوان اله تعالی علیه) در پانزده خرداد سال1342 آن طور با صلابت و غرور آمیز نغمه‌های انقلاب را ساز کرد، حماسه‌ی جاویدان انقلاب اسلامی ایران رقم خورد و پانزده سال بعد، آن آوا ترانه غیرت مردم مسلمان ایران شد.

ملت به استقبال مرهمی آمده بودند تا جراحت دل هایشان را درمان کنند. امام برای مردم رنج کشیده ایران یک منجی بود که ظهور کرده بو.د امام مردم ایران را زیر بال و پر خود گرفت و به روح پرتلاطم آنها آرامش می‌بخشید و صدای اسلام خواهی معنویت، استقلال و آزادی را در گوش جان ایرانیان طنین انداز می‌کرد.

امام آمد، امامی که نه برگشت می شناخت و نه توقف، مقدماتی راهی را هم که در پیش گرفته بود از قبل فراهم کرده بود با دلی سرشار از خلوص و ایمان، و با برهانی بُرنده علیه رژیم ستم شاهی در دلش دژی بنا کرده بود از صبر و توکل و امید، با سال‌ها خستگی از رنج تبعید و فراق، با دلی پرامید و قدم‌هایی استوار و کوله باری از عزت و شرف بر دوش، امام خود جلودار شد، ابراهیم وار تبر بر دوش گرفت و بُت های طاغوت زمانه را در هم شکست و لبخند عزت و شرف و ایمان را بر لبان مردم نشاند.

 امام ثابت کرد که حراست از ارزش‌های انقلاب تکلیف مردمانی است که با ذوق و شوق و از جان دل با خدا معامله می‌کنند و از مرگ نمی‌هراسند. امام آیه‌های توانایی انسان را نوشت و سرود قدرت ایمان را نواخت با دلی سرشار از خلوص و ایمان لباس عزت و شرف و استقلال و آزادی را برای مردم ایران به ارمغان آورده بود، مردمی که مریدان واقعی راه امام راحل‌اند و هرگز به زنجیرهای گذشته بر نخواهد گشت.

 امام آمد و ریشه‌ی ظلم و ستم و تباهی را خشکاند و دیوارهای تزویر را فرو ریخت. با آمدنش در کمتر از ده روز تندیس‌های ظلم و ستم یکی یکی شکست. غول‌های دیرینه‌ی فساد و خفقان 2500 ساله در فواره‌ی خون شهیدان نابود شدند و سی و شش میلیون نفر گرد وجود رهبری می‌چرخیدند که آرمانی‌ترین مکتب انسان ساز اسلام را با خود آورده بود.

 بزرگ رهبری آمده بود که همیشه خود را در محضر خدا می‌دید، استقلال و منیَتی نه برای خود و نه برای دشمنان خدا نمی‌دید. برای قدرتمندان کمترین حیثیتی قائل نبود لذا نه می‌ترسید، نه مأیوس می‌شد و نه هرگز دچار غرور می‌گشت، او ایمان داشت‏ این انقلاب با اراده و کمک خداوند، مکانی برای ظلم‌ستیزی و حمایت از مظلومان است تا به مومنان بشارت دهد و به ظالمان هشدار.

 تهران و همه شهرها و روستاهای ایران همهمه‌ی خون بود و گلوله. خیابان‌هایی که به آتش کشیده شده بودند و دیوارهای سوراخ شده از گلوله‌های سُربی طاغوت زمان. جوان‌هائی که هر لحظه در خون خود به خاک می‌افتادند، شهدائی که عاشقانه در کف خیابان‌ها نگاهشان به افق خیره شده بود و با خود می‌گفتند، عاقبت امام می‌آید!

مردم ایران با آگاهی کامل، امام را به عنوان رهبر خود قبول کردند، به قضاوت او اعتماد کردند و تاریخ ثابت کرد که مردم ایران اشتباه نکردند.

 عشق و دلدادگی ملت ایران به رهبرشان در دل و جان آنها ریشه داشت. مردم ایران بی‌سابقه ترین حماسه استقبال تاریخ را رقم زدند، استقبال مردم از رهبرشان از فرودگاه تا بهشت زهرا خود تجلی شکوهمند حماسه و سرافرازی ملتی بود که در عصر اسارت انسان و در روزگار قحطی آزادگی، صفحه‌ی زرینی در تاریخ حیات طیبه آدمی گشوده بودند. ملتی که داغ به دل داشت و تشنه‌ی آزادی و استقلال و هویت واقعی خود بود و رهایی از خفقان رژیم ستمشاهی را فقط از یُمن وجود قدوم پر برکت امام می‌دیدند.

 حضرت امام خمینی رحمه الله به عنوان فقیهی ژرف‌نگر و حکیمی خردمند و سیاست‌مداری دوراندیش و عارفی الهی توانسته بود در پرتو مناجات‌های شبانه و توکل و معرفت و اخلاص به منبع نورانیت الهی و اقیانوس بیکران عرفان و معنویت متصل گردد.

 رهبری که قدرت و نیروی مردم ایران را باور داشت، عزت و شرف مردم ایران را، حیثیت و شرف خود می‌دانست. در افکارش عزت و سربلندی مردم ایران، اهمیتی مثال زدنی داشت. قلبش برای عزت مردم ایران می‌تپید و خیانت و حقارت پادشاهان فاسد را نمی‌توانست تحمل کند و سخت آزرده و غمگین می‌گشت.

 امام شخصیتی بود که هر چه کرد، برای خدا و در راه خدا بود، حتی دشمنی امام با غرب هم برگرفته از تعالیم الهی بود. امام در دشمنی خود نیز خلوص نیت داشت و در سخنرانی‌های خود می‌گفت: تمام کارهای خود را با نیت خدایی انجام دهید، چرا که هرکاری که برای خدا بکنیم، شکست نخواهیم خورد، چون دشمن ما دشمن خدا می شود، اگر مکر کند، به خدا مکر کرده و طرف حساب او خداست.

 با ورود امام به ایران، غرور ملت‌های مستضعفی را که قرن‌های زیادی را مورد ظلم قرار گرفته بودند را به آنان بازگرداند، امام نه تنها توانست سرنوشت کشور ایران را تغییر دهد، بلکه میلیون‏‌ها انسان راه گم ‏کرده را به بازگشتی دوباره به معنویت و یکتا پرستی و اسلام ناب فراخواند و این اسلام بود که عامل اصلی هدایت کننده‌ی این انقلاب، توسط امام بود.

امام ثابت کرد که برای رسیدن به تمدن اسلامی باید از هزاران گلوله عبور کرد تا به پیروزی رسید. امام می‌گفت مسلمانان یک هدف مشترک دارند که می‌توانند با هم به آن هدف برسند. امام به جهانیان فهماند که تنها اسلام است که مایه‌ی سعادت بشر است و پیروزی واقعی وقتی است که اسلام با همه ابعاد و احکامش در ایران پیاده شود و پیروزی نهایی زمانی است که اسلام در همه اقطار عالم حکومت کند.

امام در دوازدهم بهمن 57 ولایت را با خود همراه آورده بود. امام به یاری ملتش آمده بود که دیگر زنجیر اسارت و تحقیر را تاب نیاورده بودند. امام مفسر راستین ولایت بود و از دیار ایمان و یقین و از شهر مولا و آقای خود حضرت علی (ع) آمده بود تا به حکومت ظلم و طاغوت پایان دهد. بیانیه‌هایش قصیده‌های بلند آزادی بودند. سخنانش مرهمی بود بر دل‌های دردمند و عاشق، قلمش ذوالفقاری بود بر سرِ کفر و نفاق، گام‌هایش استوار بود و بت‌شکن و روشنیِ نگاه مقتدرش ریشه ظلم را می‌خشکاند.

 تکلیف میثاقی که مردم ایران با امام بستند، جاودانه است و هبچ تیغی نمی‌تواند رشته‌ی ارادت مردم ایران به امامشان را ببُرد. امام راحل همان منجی ابوالبشری بود که ظهور کرد و با ورودش به ایران عزت مردم را افزایش داد، اعتماد و خودباوری را به زندگی مردم ایران برگرداند. ملت ایران به  دنبال مرهمی بودند تا جراحت دل‌هایشان را درمان کنند.

سلام و صلوات خدا بر روح بزرگ رهبری که ندای تکبیر و توحید را به گوش جهانیان رساند و مجد و عظمت مسلمانان را دوباره به آنها بازگرداند. سلام خدا بر روح ریحان تو باد ای خمینی بزرگ

خوش آمدی به وطن ای بزرگ رهبر مجاهد

دوازده بهمن بازگشت پیروزمندانه و با شکوه امام به وطن مبارک باد

روز بیعت میلیونی همه اقشار مردم با رهبری اسلام شناس، دردشناس و درمان شناس مبارک باد

روح بزرگت شاد باد ای بت شکن زمان

خدایا روح بلند امام را از ما راضی نگه دار

خدایا به ما یاری بده تا بتوانیم راه امام و شهیدان انقلاب رو ادامه بدهیم و میثاقی که با امام راحل و جانشین عزیز و صالحش امام خامنه ای (مدظله العالی) بسته ایم را جاودانه کنیم.

آمین

| داریوش احمدرضا بهمنیار