فاش نیوز - سروده هایی از مرحوم حاج احمد آرونی متخلص به «آرام دل»، در وصف صاحب الزمان (عج)، شاعر و نوحه سرا و مداح اهل بیت و پدر جانباز.

حرم

ای که بردی ز کفم تاب و توان

چه سبب شد، شدی از دیده نهان؟

دیدن روی تو گر بوده خطا

تو ببخشا گنهم را ز عطا

دیده گر کرده خطا کن بحلم

مخفیانه نگهی کن به دلم

چه شود گر تو عنایت بکنی؟ یک نگاهی به گداییت بکنی

بشکند با نگهت گر دل ما

بشکن دل که شود جای خدا

بشکن دل که فنای تو شود

چون حرم صحن و سرای تو شود

با عنایات تو آرام دلم

تا ابد از گل رویت خجلم

 

رنگ مهتاب

شب آمده و ذکر تو بر لب دارم

با ذکر تو مولا همه شب تب دارم

با جلوه خود بیا دمی آبم کن

از نو رخت به رنگ مهتاب مکن

جان علی اکبر حسین کن نگهم

از پرتو خود بزن به روی سیهم

مولای همه دمی نما امدادم

بشکن قفسم مرا نما آزادم

با سوز دلم تو را صدایت بکنم

با دیده تر جان به فدایت بکنم

از بس که به دست خود نمودی نازم

بال و پر من شکسته، این پروازم

آرام دل شکستگان، نام تو شد

مرغ دل شیدازده بر بام تو شد

 

دربانی
بده اذنم گل رویت ببینم

گلی از گلشن رویت بچینم

شده دل بسته گر بر تار مویت

تماشایی بود دیدار رویت

بگفتم با تو گویم راز این دل

که دیدم در دلم کردی تو منزل

یقین کردم که من آهی ندارم

میان دل دگر راهی ندارم

به خود گفتم بگو با جمع اغیار

که باشد این دل من جای دلدار

اجازه ده شوم قربانی تو

نمایم تا ابد دربانی تو

بود این اشک دیده حاصل من

که شد نام تو آرام دل من