بهمن حیرتی - بنده در ژندامری خدمت سربازی بودم و در جبهه تنگه ابوغریب، گردان 507 صاحب الزمان درحال انجام سربازی بودم که موجب موج انفجار وتخریب شدن سنگر دیدبانی و پرتاب شدن بنده از سنگر به طرف خاکریز که مدت زمانی بیهوش بودن که یک الی دو ماه مانده بود که خدمت بنده تمام شود که برای مرخصی به تهران آمدم وبه بهداری ژندارمری رفتم که معاینه شوم.

 بعد مسایل پزشکی گفتن شما معاف هستید که بنده قبول نکردم. خدمتم را تمام کردم. بعد از مدتی نیروی ژاندارمری با نیروی انتظامی ادغام شد و هرجا رفتم برای ایثارگیری یا جانبازی اصلا نیروی ژندامری را تحویل نمی گرفتند.

  بعد گذشت 30 سال و خورده ای گفتند هرکسی در جبهه بود، بیاد با مدارک که کارت ایثارگری می دهم. بنده با مدارک رفتم. تازه تازه دارند کارت ایثار می دهند. خوب بنده در جبهه مجروح شدم و مورد حمله از سوی عراق شدیم.

 گوشم بعضی مواقع سوت میکشه. به مسئول ایثارگری گفتم که بنده دردمند هستم. گفت اگر بری دنبالش میگیری.

توی این 30 سال اخیر اتفاق افتاده چرا به کسانی که توی جبهه ها دچار انواع مریضی ها شدند توجه نمی شود؟ مگر ما چه گناهی مرتکب شدیم که در جبهه باشیم و تمامی مدارک گم شود؟ در بهداری یا در بیمارستان قسم میدم به وجودتان ما را یاری کنید.

من نه حقوقی از جایی میگیرم و در اسنب مشغول به مسافرکشی هستم. با توجه به ستون کمرم بیشتر از 2 ساعت نمی توانم پشت ماشین باشم. اگر باشم جفت پاهایم قفل می شود و در قسمت ایثارگران نیروی انتظامی پرونده دارم.

به خدا بزرگ می سپارم.