فاش نیوز - نیاز به دردِدل کردن، یک نیاز طبیعی انسان است. به خصوص وقتی دلتنگ می شویم دنبال سنگ صبوری می گردیم تا با حرف زدن کمی خودمان را سبک کنیم. «شما که غریبه نیستی!»، «از خدا که پنهون نیست از تو چه پنهون!» «بین خودمون بمونه!»

 گاهی با گفتن همین جملات ساده به خودمان اجازه می دهیم دربارۀ هر موضوعی و پیش هر کسی، هرچه خواستیم بگوییم. اغلب ما با همین دردِدل کردن ساده، فراموش می کنیم که بعضی از صحبت ها نباید از چهاردیواری اتاقمان بیرون برود. معمولاً وقتی صحبت هایمان گل کرد، بی آنکه متوجه عواقب گفته هایمان باشیم، وارد زندگی دیگران می شویم و راز اشخاص را فاش می کنیم، غافلیم که «حفظ راز، حق الناس» است. ائمۀ معصومین (ع) معتقدند حفظ آبروی مؤمن، از حرمت کعبه بالاتر است. واقعاً چرا عده ای از فاش کردن راز دیگران لذت می برند؟

  برخی از روانشناسان معتقدند پرحرفی، خودنمایی و دشمنی، از عوامل افشای راز دیگران است. اگر دقت کنید متوجه خواهید شد که بعضی ها اصرار دارند به دیگران بفهمانند که افراد مهمی هستند. این افراد دچار عقدۀ حقارتند و برای کتمان حقارت شخصیت خویش، راز مردم را افشا می کنند. معمولاً این افرادِ حرّاف و مغرور، دیگران را تحقیر می کنند. آنها وانمود می کنند علامۀ دهرند و در جریان همۀ امور هستند.

  ما همانطور که از فاش شدن اسرار زندگی خود می ترسیم، باید از افشای راز مردم نیز بترسیم. گاهی یک لحظه ساده انگاری، دهن لقی، بی ملاحظگی و رازدار نبودن، باعث می شود صدمات جبران ناپذیری از جانب ما متوجه دیگران شود. باید همیشه دقت کنیم کلماتی که از دهانمان خارج می شود راست است یا دروغ؟ من دارم چه اطلاعاتی را به مخاطبم منتقل می کنم و پیامدهای منفی سخنم چیست؟

یکی از راهکارهای رازدار بودن این است که در مراودات روزمره، کمتر حرف بزنیم. معمولاً آنهایی که زیاد حرف می زنند، کم دقت می شوند و برای رازداری قابل اطمینان نیستند. در واقع این افراد فرصت نمی کنند کلماتی را که از دهانشان خارج می شود پردازش و سبک و سنگین کنند.

باید از کسانی که قصد دارند برای خودشیرینی با غیبت کردن راز دیگران را فاش کنند، فاصله بگیریم. اگر کسی برای فاش کردن راز مردم پیش شما آمد و با بی میلی شما مواجه شد، عملاً به درِ بسته می خورد؛ دیگر سراغتان نخواهد آمد و دنبال مشتری دیگری خواهد گشت. اگر دیگران هم به او کم محلی کنند، به مرور زمان درِ دکانش تخته خواهد شد.

 اگر یک دوست چند گرم طلا به شما امانت دهد تا آن را در گاوصندوق خانۀ خود برایش نگهدارید، آیا شما جلوی مهمان های خودی و غریبه درِ گاوصندوق را باز می کنید؟ آیا می گویید که این طلاها متعلق به فلان دوستم است؟

وقتی کسی رازی را به عنوان امانت پیش ما به ودیعه می گذارد، آیا حق داریم مثل یک گاوصندوقِ سیار، راز او را پیش دیگران بازگو و منتشر کنیم؟ بسیار اتفاق افتاده که افشای راز یک انسان، منجر شده آبروی او در انظار جامعه خدشه دار شود. زیبنده است زبانمان راز دیگران را نگوید و گوشمان نیز شنوندۀ راز مردم نباشد.

* جانباز رمضانعلی کاوسی