فاش نیوز- یادداشتی بر فیلم اخراجی های یک....

هدف از بیان خاطرات آن ست که نسل جوان ما بداند بچه هایی که به جبهه اعزام می شدند، همه شان که نمازخوان و روزه بگیر و نماز شب خوان نبودند! شاید یک انگیزه و تلنگر به نوعی یک معجزه، باعث تحول اونهایی می شد که نوعی نقص در رفتار داشتند (اون زمان نقص در ظاهر نبود) شیطنت های نوجونی و جوونی.

 و وقتی پاشون به جبهه باز می شد، اون صفا، اون صمیمیت، اون فضای معنوی، اون رفاقت ها با قدیمی های جبهه باعث تحول اینان شد. گاهی برخی ها از فیلم اخراجی ها نقد می کنند که کجا ما در جبهه این اشخاص رو داشتیم؟و ...
اتفاقا داشتیم. جبهه و هم نشینی با خوبان و فرماندهانی که می دانستند اینان سرشت پاکی دارند، اینان را متحول می کرد.
و همان کسانی که آنان را برنمی تابیدند و به نوعی آتیش بیار معرکه بودند، در شب عملیات غیب می شدند و همین بجه های اخراجی در کنار دیگر بچه های مخلص مردانه می جنگیدند و بعضا به شهادت رسیده و عده ای اسیر و جانباز می شدند.
در این فیلم حقیقت رزم، اقتدار، مظلومیت و تواضع را دیدیم. صحنه هایی که بارها ازنزدیک شاهد بودیم؛ از جمله شوخی ها، خنده ها و اشک ها. صحنه درآوردن ماسک ش م ر و دادن به رزمندگانی که احیانا یا ماسک نداشتند و یا آنها هم به دیگری داده بودند. چقدر آشنا بود این حرکت، هم از طرف رزمندگان و هم از سوی فرماندهان.

 و باید یادی کنم از فرماندهان عزیزم سردار شهید حاج محب فارسی و شهید حاج حسن پور اسماعیل که همانند خیلی از همرزمان در نهایت گمنامی چنین صحنه هایی آفریدند. همچنین از رزمندگان دلاور ارتش جمهوری اسلامی که فقط روایت رزمشان را شنیده ام. جناب سرهنگ مظاهری و سروان محمد سرگزی و صدها تن از همرزمانشان که چنین حماسه هایی آفریدند آری! اینان عهد بستند تا آخرین سرباز را از منطقه مورد حمله شیمیایی تخلیه نکنند، به محل امن بر نگردند.

 واقعا چگونه روایت کنم این حقایق را که اگر با چشم نمی دیدم و با وجود حس نمی کردم، محال است کسی باور کند.
و این دلاوری ها را همه رزمندگان اسلام به عینه دیده و اکنون خود از همان قبیله عشق هستند که آثار شیمیایی دارد روز به روز آنان را رنج می دهد.

و در پایان

جبهه واقعا کارخانه انسان سازی بود
یادش بخیر
 

* علیرضا ضابطی سیستان