معصومه اسلامی- چند ماهی بود که به خاطر نفس های خسته وحال بد همسرم ساکن ساری شده بودیم بچه ها دلتنگ خانواده بودند و راهی شیراز شدیم برای دید وبازدید مسیر ۱۲۰۰ کیلومتر بود وفقط همسرم  تک راننده ما بود تقریبا فیروزکوه بودیم که زانو درد همیشگی اش امد وحالش بد دیدم صدای محمد زد وگفت بابا بیا بشین پشت فرمون  اون سال محمد ۱۲ ساله بود با تعجب گفتم چی  ؟؟محمد بیاد ...

 و در کمال ناباوری من پسرم رانندگی کرد  اوایل فقط اتوبان های خلوت وبا ترس از پلیس وبعد ها بزرگتر که شد گاهی کل مسیر را رانندگی میکرد دلم از استرس وترس هزار پاره میشد ولی همسرم نفهمد محمد از پدر بهتر رانندگی میکرد فرزند جانباز بودن جسارت وشهامت می اورد وفرزند ما مرد شد وقتی هنوز کودک بود چون چاره ایی نداشت وچاره ایی ندارند پاره های تن جانبازان به وقت درد پدر  ...برای فرزندم که زود مرد شد وبرای همه مردان کوچک  فرزندان شاهد وجانباز