فاش نیوز - در آستانه فرارسیدن هفته دفاع مقدس یاد و خاطره شهدای گرانقدر جنگ تحمیلی را گرامی می داریم.

اما چرا بعد از گذشت سال ها از دوران دفاع مقدس همچنان فریاد می زدیم؟ شهدا شرمنده ایم... و هنوز هم این شعار را از اعماق جان فریاد می زنیم، شهدا شرمنده ایم!

مگر شما به دنبال چه بودید؟ شهدا بدنبال فتح قله های رشد و توسعه فکری و عملی جامعه اسلامی بودند، شهدا بدنبال فرهنگ سازی عاشورای حسینی (ع) و مکتب خمینی (ره) بودند. شهدا بدنبال دفاع و  اوج گرفتن ارزش‌های انسانی بودند، شهدا بدنبال خوداتکایی بودند و نه بیگانه اتکایی،
شهدا به دنبال ارجح دانستن مقام انسان بودند که متاسفانه بعد از دفاع مقدس از آن اهداف و آرمان ها، توصیه ها و پندهای حکیمانه‌شان دور شدیم. چقدر در غالب کلمات با هزاران معانی معرفتی در وصیتنامه هایشان به ما نقشه راه نشان دادند.
اگر شهدا گفتند امام (ره) را تنها نگذارید منظورشان نه تنها جسم ظاهری حضرت امام (ره) بود، بلکه به ما گوشزد کرده بودند که از خط ولایت علوی دور نشویم.
اگر گفتند جبهه ها را خالی نگذارید منظور فقط جبهه نبرد ظاهری و فیزیکی با دشمن نبود؛ بلکه تلاش و حضوری پر رنگ در همه جبهه های علمی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و ... بود.

 شهدا با توجه به هجوم بدخواهان و دشمنان قسم خورده -که طمع به نابودی میهن اسلامی داشتند و هر لحظه در اندیشه توطئه و ضربه زدن به نظام الهی هستند - رشد و توسعه  و فتح قله های پیشرفت برگرفته از مکتب دلاوران عرصه دفاع مقدس را می خواستند.
آری! اما ما چه کردیم؟ قاطعانه بگویم هیچ، راحت گذاشتیم که دولت های تجمل گرای لیبرال مسلک بر سر کار بیایند. و آنان چه کردند؟
اوایل بر و بچه‌های دفاع مقدس را مزاحم تصور می کردند و آنان را با انواع تهمت ها از جمله متهم کردن به سهم خواهی و سواستفاده از رزمندگی آزار می دادند. حال آنکه بازماندگان دفاع مقدس خود را بدهکار نظام و مردم می دانستند؛ چون آنان رفتند که جان تقدیم کنند و رفقایشان چه زیبا رزمیدند و شربت شهادت نوشیدند. اما خود هنوز جا ماندند! متاسفانه این را دولت ها و مدیران وقت درک نکرده بودند و به بازماندگان طریق شهدا به چشم یک مزاحم می نگریستند. به راحتی و با عنوان های فریبنده همچون شما رزمندگان، جانبازان و آزادگان زحمت خود را کشیده اید و اکنون وقت آن است که راحت بروید و به خود برسید و.... عملا آنان را - و در واقع فرهنگ ایثار و شهادت را - خانه نشین کردند.

حالا مانده ایم که با چه رویی با شهدا روبرو شویم؛ البته اگر لایق وصل باشیم. آیا به ما نخواهند گفت، تا کی شرمنده هستید؟ آیا نباید کاری می کردید؟
در حوزه فرهنگی دیدید که هشدار رهبری معظم درباره‌ی تهاجم فرهنگی را بر زمین نهادند؛ تا رسید به دمی که معظم‌له سخن از ناتو و شبیخون فرهنگی به میان آوردند؛ تا اینکه ایشان ندا سر دادند که أین عمار؟ کجا هست عمار؟ و متاسفانه، عمارهای زیادی آسمانی شده بودند و بقیه را هم با عناوین مختلف ترور شخصیت می کنند.

اگر چه هم‌رزمان شهدا را از صحنه های خدمت دور کردند اما در حوزه مطالبه گری و دفاع از ارزش های دفاع مقدس همواره با تمام سختی ها و نیش و کنایه ها و بعضاً حتی تهدیدها در خط مقدم روشنگری و بصیرت افزایی و دفاع از آرمان‌های شهدا کوتاهی نکردند.

آنجاست که می توانیم به شهدا بگوییم، ما تلاشمان را کردیم، اما اراده‌یی برای پیشبرد اهداف شما در دولت های بعد از دفاع مقدس نیافتیم. اگر چه از انصاف بدور است که از تلاش های خالصانه در برخی از ارکان دولت ها که آنها نیز رد برخی از جاماندگان جهاد و شهادت بود یادی نکنیم.

 البته در تمام آن بی‌مهری‌ها به جاماندگان و فرهنگ دفاع مقدس فقط این نفس گرم بزرگ حامی و پشتیبان فرهنگ ایثار و شهادت، مقام عظمای ولایت و بیت رهبری معظم حفظه الله است که همواره امید را به جامعه تزریق و در واقع آنان را به ادامه‌ی راه ترویج آن فرهنگ تشویق می کند.
خلاصه اینکه بعد از گذشت ۳۲ سال، با روی کار آمدن دولتی انقلابی بارقه های امید بر جامعه‌ی ایثارگری با هدف عمل به شعارها متبلور شده است؛ هر چند که هنوز به نقطه‌ی ایده‌آل نرسیده ایم و بانیانی که مروج زدودن فرهنگ ایثار بودند، در رأس برخی امور هستند که لازم است به این مورد نیز سریعاً رسیدگی گردد.
سخن آخر اینکه جامعه شاهد و ایثارگر، هنوز نفس می کشد. والدین معظم شهدا که برکت نظام اسلامی هستند، اگر چه خیلی ها به شهدایشان پیوسته اند، هنوز هم سایه‌ی پرعزتشان بر سر همه ما مستدام است. همچنین همسران و فرزندان معظم شهدا و ایثارگران هنوز پای آرمان های شهدا و ایثارگران ایستاده اند و چراغ راه جوانان پاکدل گردیده اند.
ایثارگرانی که اگر چه پایی برای در رکاب بودن نداشته باشند و ویلچر همدمشان است؛ اگر چه چشم ظاهر را در جبهه ها جا گذاشتند تا هنوز هم دیده‌بانی کنند و با چشم دل در رکاب باشند؛ اگر چه نفس های عاشقی‌شان در دفاع مقدس خردلی شد، اما هنوز هم سینه های زخمیشان، سپر دفاع از ارزش هاست.
اگر چه ‌پاها و دست هایشان در میدان های مین و خاکریز های جبهه از آنان جدا گشته، اما رسم عاشقی را رعایت می کنند و پای عشق مقدسشان هستند. همه و همه در سایه سار حکومت اسلامی بزرگ رهبر رزمنده‌ی آزاده و جانبازشان، حضرت آیت‌الله العظمی امام خامنه ای حفظه‌الله، در دفاع از حریم ولایت و نظام اسلامی تا بای جان که بزرگترین دارایی آنهاست، ایستاده اند.

به امید سلامت و طول عمر مقام معظم رهبری و عزت و عظمت ایران اسلامی

موفق و پایدار باشید ان‌شاءالله
علیرضا ضابطی سیستان