مرتضی قنبری وفا - هفته گذشته برای انجام یک کار اداری در یک اداره حضور داشتم، بخاطر فرار از گرمای شرجی اوج شهریور، زیر کولر گازی در اتاق رئیس منتظر امضای نامه ام بودم، که دو خانم در اتاق رئیس در انتظار رئیس با هم صحبت می کردند، وقتی صحبت از جانبازان شد؛ یکی از خانم ها گفت: آره بابا پسره شیطونی می کرده و مادرش برای تنبیه، او را با جارو دنبال کرد و آخرش یک چشمش را از دست داد، پس از سال ها همان پسر رفت و بابت همین مشکلش نامه گرفت و رفت در کمیسیون پزشکی و برای همان حادثه در منزل درصد گرفت و شد جانباز!

خانم بعدی ضمن تایید حرف های خانم اول گفت: آره این جانبازها معلوم نیست کجا به در و دیوار می خورند حالا آمدند طلبکار شدند و به اسم جانباز، کلی حقوق و مزایا می گیرند! خودم جیکم در نیامد و در همان حال نشسته و دستم داخل جیبم بود و اصلاً از جانباز بودنم حرفی نزدم، تا اینکه رئیس آمد و گفت: بفرمایید شما مشکلتون چیه، چون زده بود شما جانباز ۷۰ درصد هستید! حالا بفرمایید در خدمت شما هستم، یک کم سرخ و سفید شدم و گفتم: فقط می خواهم جواب این نامه را ببرم و چیز بیشتری هم نمی خواهم ! آقای رئیس بلافاصله جوابیه آماده شده را امضا کرده، خیلی محترمانه دستم داد تا ببرم، آن دو خانم  پس از حرفهای رئیس، من من کنان از من سوال کردند شما جانباز هستید؟ گفتم یه همچین چیزی، مثل همان پسر بچه ای که مادرش اونو تنبیه کرده بود، اما فرق من با پسره این بود من حتی یه شیطونی بچگانه هم نکرده بودم، که مادرم منو بخواهد با جارو دنبال کند، تنبیه کنه و...!

؛به هدف زده بودم و بازخورد حرفم، بر صورت شرمنده و معذب آنان به راحتی قابل رویت بود که قضاوت بدی کرده اند، در آنجا بود که تیر خلاصی را زدم و گفتم: من، معذرت میخوام !! ولی دیگر نمیخواستم حتی لحظه ای، یا دمی آنجا باشم تا حتی از من عذرخواهی کنند، چون من یاد گرفته ام از هیچ فردی و شخصی طلبکار نباشم، حتی برای یک عذرخواهی ساده...!!!