فاش نیوز - همزمان با آغاز مسابقات جام جهانی و بازی تیم‌های ملی فوتبال ایران و انگلستان، خانواده‌های معظم شهدا و جانبازان با حضور در دهکده نشاط ولیعصر (عج) عرق ملی خود را نشان دادند.
تعدادی از جانبازان با مجروحیت های مختلف به همراه خانواده های شهدا همزمان با مسابقه فوتبال تیم ایران و انگلیس در سالن اجتماعات به گزارش روابط عمومی دهکده نشاط ولیعصر (عج) واقع در نیاوران برای تشویق تیم ملی کشورشان حضور یافتند.
این جمع غیور و معنوی که شامل تعدادی از جانبازان نخاعی یا قطع عضو یا ... ورزشکار و غیرورزشکار بودند، با شروع بازی به احترام پرچم و سرود ملی ایران اسلامی بر روی ویلچر و با تکیه بر دست‌ها و عصاهای خود قیام نموده و سرود ملی را یکصدا خواندند و غیرت ملی ایرانیان را به نمایش گذاشتند.
این صحنه ارزشمند و تکان دهنده، بسیار تاثیرگذار بود؛ از آن روی که نشانگر مقاومت بدن های خسته و مجروح اما روح های بلند و متعالی و بزرگی ست که هنوز با وجود پرداخت 40 سال بها برای مجروحیت خویش، خسته نشده اند و دست از آرمان های انقلابی و ملی و وطنی خود برنداشته اند.
آنگاه نگاه می کنیم که در زمین بازی و حواشی مسابقه، اتفاقات شرم آوری می افتد همچون اخم و تخم کردن بازیکنان تیم ملی یا نخواندن سرود ملی کشور و یا توهین از طرف تماشاچی های ایرانی به بازیکنان کشورشان! یا ...
لینک فیلم صحنه بلند شدن بر چرخ توسط جانبازان غیور
حال سوال اینجاست که غیرت ملی و وطنی این آدم ها کجا رفته؟ و آیا شعارهای وطن دوستی و ملی گرایی ایشان، همه حرف ها و ادعاهایی پوچ و توخالی ست!... اینکه افرادی با کسب موفقیت های ورزشی با پول بیت المال این کشور فقط قصد دارند بار خود را از نظر مالی و زندگی و شهرت و... ببندند یا آیا عرقی به وطن هم در آنها وجود باید داشته باشد؟
آیا اگر آنها خودشان را به عنوان نماینده مردم ایران نمی دانند یا در اصل نمی دانند نماینده مردم ایران در چشم دیگران هستند، چرا این مسئولیت را پذیرفته اند ؟! و خوب است کسی به آنها بفهماند که همه چیز پول نیست و موظف هستند حرمت کشور را حفظ کنند و به قولی گزک دست هر سوء استفاده گری ندهند.
از دیدن صحنه های جانبازان نخاعی که با تنی مجروح و بی حس، با سختی بر دستان خود تکیه می کنند و روی ویلچر به احترام پرچم و سرودشان بلند می شود، باید شرم کرد و از برخی پرمدعاها در هر جایگاهی پرسید، هیچ کس برای این مملکت به قدر جانبازان و شهدا هزینه نکرده و از خودنگذشته است... شما برای کشورتان چه کرده اید که فقط از داشته های این مملکت بهره ببرید و آش کس دیگری را هم بزنید و برای خانه خودتان اخم و تخم کرده یا حرمت و امنیت وطنتان را به خطر بیندازید!
درست برعکس جانبازانی که با سپربلا کردن جان خویش از همین وطن دفاع کردند.
آن افرادی که به خود حق می دهند داد بزنند و بهانه بگیرند و اغتشاش کنند یا هر کارشکنی ای در این مملکت بدانند که هرگز هیچ مشکلی، اجازه وطن فروشی و خیانت به وطن و برهم زدن زندگی و آرامش مردم را به کسی نخواهد داد
و از کوزه همان برون تراود که در اوست...
اگر هیچ قدمی برای خانواده، شهر، کشور و مردم برنداشته اید که سکوت کنید... پرمدعاهای بدردنخور بی عمل حق ندارند فقط فریاد مطالبه بزنند درحالی که خود به هیچ دردی نمی خورند.
آنهایی هم که ادعا دارند برای این کشور کاری کرده اند، باید خود را مدیون کشورشان بدانند و این به کسی اجازه نمی دهد که با پول و شهرت کسب شده زیر سایه همین کشور، برای خود این کشور خار چشم شوند. چرا؟
چون ما افرادی را دیده ایم که بالاترین شهرت ها و ثروت ها را دارند اما به کشور خود خیانت نمی کنند!
میتوان همچون پروفسور سمیعی بود که با وجود شهرت و جایگاه بالا، هنوز برای خدمت رایگان به مردم خود چندین بار در سال به ایران می آید چون دلش برای مردم خودش می تپد؛ نه اینکه با دیدن دو تا میکروفون و دوربین، فرد یادش برود کجا بزرگ شد و ریشه اش در کجاست و باید احساس وظیفه ای به کشورش داشته باشد.
میهن دوستی شعار نیست، عمل است.
شهید گمنام